Η νέα αιματοχυσία στο Ισραήλ έρχεται, δυστυχώς, να προστεθεί σε μια μακριά σειρά ανάλογων επεισοδίων που στοίχισαν, στοιχίζουν και απ’ ό,τι φαίνεται θα εξακολουθήσουν να στοιχίζουν σε ανθρώπινες ζωές.

Πόσες μέχρι τώρα;

Μάλλον κανείς δεν ξέρει…

***

Πρώτα και πάνω απ’ όλα θρηνούμε για την ανθρώπινη ζωή που χάνεται, ανεξάρτητα από το αν η ταυτότητα της γράφει στη θέση της εθνικότητας Ισραηλίτης ή Παλαιστίνιος.

Θρηνούμε για όσους αναζητούν εν μέσω ερειπίων τους δικούς τους ανθρώπους και μια ελπίδα για να πιαστούν, γνωρίζοντας πως τα δυσκολότερα είναι μπροστά τους.

Αυτές τις ώρες η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι υπέρ του ενός ή του άλλου, αλλά υπέρ του ανθρώπου, αρκεί να θυμόμαστε πως άνθρωποι υπάρχουν και στις δύο πλευρές.

***

Πριν μερικά χρόνια ο Άμος Οζ, ο σπουδαίος ισραηλινός συγγραφέας (1939- 2018), σε μια απ’ τις τρεις ομιλίες που έδωσε στη γερμανική πόλη Τύμπινγκεν, με τίτλο «Πώς θεραπεύεις ένα φανατικό», είπε:

“Ουσιαστικά ο αγώνας μεταξύ Ισραηλινών Εβραίων και Παλαιστίνιων Αράβων δεν είναι θρησκευτικός πόλεμος, αν και φανατικοί και των δύο πλευρών κάνουν μεγάλες προσπάθειες για να τον μετατρέψουν σε θρησκευτικό πόλεμο. Ουσιαστικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από εδαφική διαμάχη σχετικά με το επίμαχο ερώτημα «σε ποιον ανήκει η γη αυτή;» Πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ σωστού και σωστού, μεταξύ δύο πολύ ισχυρών, πολύ πειστικών επιχειρημάτων για την ίδια, περιορισμένης έκτασης γη. Δεν είναι θρησκευτικός πόλεμος, ούτε και πόλεμος πολιτισμών ή διαφωνία μεταξύ δύο παραδόσεων, αλλά απλώς μια κτηματική διαμάχη σχετικά με την κυριότητα του σπιτιού αυτού. Και πιστεύω ότι η διαμάχη αυτή μπορεί να λυθεί.”

(Οι τρεις ομιλίες κυκλοφόρησαν σε βιβλίο από τις εκδόσεις Καστανιώτης με τίτλο ΑΜΟΖ ΟΖ, «ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ», 2005)

Με την άποψη του Οζ συμφωνούν και πολλοί παλαιστίνιοι αλλά και ισραηλινοί, αλλά η ουσία είναι πως και στις δύο πλευρές επικρατούν, δυστυχώς, οι φανατικοί.

Διαφορετικά, αυτή η «κτηματική διαμάχη» ίσως να είχε ήδη λυθεί και όχι να θυσιάζονται χιλιάδες ανθρώπων για χάρη της.

***

Η αιματοχυσία στη Γάζα, ακόμα και αν σταματήσει τώρα, έχει, όπως γίνεται συνήθως, κι άλλες σημαντικές συνέπειες που μας αγγίζουν όλους, όπου κι αν κατοικούμε.

Συνέπειες οικονομικές, αύξηση του αριθμού των προσφύγων που ξεριζώνονται βίαια κ.α.

Υπάρχει όμως και η συνέπεια που λέγεται «η επιστροφή του φόβου»!

Δεν έχει σημασία με ποιον τάσσεται η πλειοψηφία μιας κοινωνίας και αν κάποιο κράτος έχει βοηθήσει με λόγο και έργο τον έναν ή τον άλλον απ’ τα αντιμαχόμενα μέρη στη Γάζα.

Οι φανατικοί μπορεί να επιλέξουν να στοχεύσουν παντού για να μας βάλουν με το ζόρι σ’ αυτό το φαύλο κύκλο του φόβου, εξ αιτίας του οποίου αλλάζει η καθημερινότητα μας και η ίδια μας η ζωή.

***

Μπορεί πολλοί από μας να είχαμε ξεχάσει την επόμενη μέρα του τρομοκρατικού χτυπήματος των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 με τις χιλιάδες των νεκρών, την ημέρα την οποία πολλοί ονόμασαν ως τη «μέρα που άλλαξε ο κόσμος», αλλά διαβάζοντας και βλέποντας τα όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ και τη Γάζα προβληματιζόμαστε αν ζούμε μια ανάλογη μέρα και αν ο κόσμος μας αλλάζει και πάλι, προς το χειρότερο βέβαια…

Και υπάρχουν ήδη τα πρώτα σημάδια γι’ αυτό (βλέπε Βέλγιο, Γαλλία κ.α.).

Μακάρι να πρυτανεύσει η λογική και τα όπλα να δώσουν τη θέση τους στη διπλωματία.

Ωστόσο, ακόμα κι έτσι ποτέ δεν θα είμαστε σίγουροι πως δεν θα υπάρξει μια μικρή φλόγα, μια απλή αφορμή, για να ξαναδούμε το ίδιο έργο με τι ίδιες αποτρόπαιες εικόνες, που όσο κι αν μοιάζουν μακρινές είναι τόσο κοντά μας που δεν αργούν να μας κυκλώσουν και να μας αλλάξουν τη ζωή.

Και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως θα υπάρξει και η φλόγα και η αφορμή, όσο υπάρχουν ένθεν και εκείθεν φανατικοί που πιστεύουν χωρίς να τρέφουν καμιά αμφιβολία πως μόνο εκείνοι κατέχουν την απόλυτη και αλάνθαστη αλήθεια, ότι το δίκιο είναι μόνο και κατά 100% στη δική τους πλευρά, πως ό,τι κι αν κάνουν είναι θέλημα και επιταγή του δικού τους Θεού, που είναι φυσικά ο ένας και μοναδικός αληθινός Θεός, που θεωρούν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και δεν διστάζουν να πατήσουν τη σκανδάλη ή να πυροδοτήσουν τη βόμβα, ακόμα και αν απέναντι τους έχουν τους μόνους αθώους αυτού του κόσμου, τα παιδιά!

***

Μακάρι να πρυτανεύσει η λογική, αλλά μ’ όσα βλέπουμε δεν είμαστε και τόσο αισιόδοξοι.