Η διεκδίκηση δεν γίνεται με σαβουάρ βιβρ και δημόσιες σχέσεις. Δεν γίνεται με επιστολές γεμάτες «παρακαλούμε» και «επιθυμούμε», ούτε με τυπικές φωτογραφίες δίπλα σε υπουργούς, σαν όλα να πηγαίνουν καλά. Αυτό δεν είναι διεκδίκηση. Είναι προσχηματική πολιτική για το θεαθήναι.

Όταν από τον Δήμο μας αφαιρούνται διαρκώς δομές και υπηρεσίες – όπως το στρατόπεδο – κι εσύ δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ούτε ένα ραντεβού με τον αρμόδιο υπουργό μέσα σε δύο μήνες, τότε δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο δράσης. Όταν για το ΚΕΦΙΑΠ εδώ και ενάμιση χρόνο ακούμε μόνο «δεσμεύσεις» και «σχέδια», κι εσύ περιορίζεσαι σε μια επιστολή… τότε όχι, δεν παλεύεις. Απλώς τηρείς τα προσχήματα.

Η κοινωνία δεν περιμένει από τους αιρετούς να στέλνουν επιστολές. Περιμένει να συγκρουστούν, να απαιτήσουν, να κινητοποιήσουν. Να πιέσουν. Με σχέδιο και με φωνή. Όχι με φωτογραφίες και «πρωτόκολλα».

Δεν μπορείς να αποκαλείς αυτό «διεκδίκηση» – γιατί είναι απλώς διαχείριση της απουσίας σου.

Ο Δήμος μας έχει ανάγκη από πολιτική στάση, όχι από δημόσιες σχέσεις. Από ενεργητική παρουσία, όχι από χαμηλούς τόνους για να μην ενοχληθούν οι «άνωθεν». Οι πολίτες αξίζουν περισσότερα από την υποτακτική διαχείριση της απώλειας.

Τι σημαίνει πραγματική διεκδίκηση; Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Αρκεί να θέλουμε να τον κινήσουμε. Συνοπτικά θα έπρεπε να έχουμε προβεί τουλάχιστον στα παρακάτω:

Συγκρότηση Επιτροπής Αγώνα με θεσμική συμμετοχή – με τον Δήμο, τους φορείς, τις ενώσεις πολιτών, τα σωματεία. Όχι ως άλλοθι, αλλά ως κέντρο δράσης και αποφάσεων.
Δημόσιος απολογισμός επαφών και δεσμεύσεων υπουργείων – όχι γενικολογίες. Ποιος είπε τι, πότε, τι απάντησε ο Δήμος, τι έγινε μετά.
Πίεση με διάρκεια – συναντήσεις στο Υπουργείο με παρουσία αιρετών, όχι υπαλλήλων. Δημόσια τοποθέτηση, ΜΜΕ, βουλευτές, κοινοβουλευτικός έλεγχος. Όλα τα εργαλεία, ταυτόχρονα.
Κλιμάκωση αν χρειαστεί – με κινητοποιήσεις, ενημέρωση των πολιτών, ακόμα και αποκλεισμό δομών ή διοργανώσεις πανδημοτικών συνελεύσεων. Παραιτήσεις όλων των Δημοτικών Συμβούλων και του Δημάρχου. Όπου δεν φτάνει ο διάλογος, ξεκινά η δράση.
Επαναφορά θεσμικών απαιτήσεων στην ατζέντα – όχι ευχολόγια. Ποιο μοντέλο για το ΚΕΦΙΑΠ; Ποιες ειδικότητες και υπηρεσίες θέλουμε; Τι σημαίνει «αξιοποίηση» του στρατοπέδου για τον Δήμο και την τοπική ανάπτυξη;

Δεν μας λείπει η γνώση. Δεν μας λείπουν τα επιχειρήματα. Αυτό που μας λείπει είναι το θάρρος της σύγκρουσης και η αίσθηση ευθύνης ότι δεν εκπροσωπούμε απλώς μια έδρα – εκπροσωπούμε μια ολόκληρη τοπική κοινωνία που ζητά να μην γίνει αόρατη.

Και αυτό δεν γράφεται με επιστολές. Γράφεται με στάση! Γράφεται με μάχη!

Με τιμή

Γιώργος Τσιρώνης

Αντιπρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Αμυντ