*Δόκιμος Ψυχολόγος / Υπό διαμόρφωση Ψυχοθεραπευτής (σε μακρά θεραπεία με την ακαδημαϊκή κοινότητα)

Στην τηλεοπτική εκπομπή «Αυτοψία» της 9ης Απριλίου (2025), με τον Αντώνη Σρόιτερ, η Ζωή Κωνσταντοπούλου παραχώρησε ακόμη μία συνέντευξη αυτό-αποκάλυψης και υπαρξιακής έκθεσης. Ανάμεσα στις επισημάνσεις της, ξεχώρισε -ειδησεογραφικά- η φράση:

«Ετοιμάζομαι κάθε μέρα για τη στιγμή που θα γίνω η πρώτη Ελληνίδα πρωθυπουργός».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν δηλώνει πολιτικός. Είναι πολιτική. Όχι ως ρόλος, αλλά ως αναγκαστική ύπαρξη. Ένα υποκείμενο που υπάρχει μέσα από τη μάχη, ενάντια στο ψεύδος, στην προδοσία, στην ασυνέπεια. Η συνέντευξη αυτή λειτούργησε λιγότερο ως πολιτική τοποθέτηση και περισσότερο ως εκδραμάτιση (acting out) μιας εσωτερικής, χρονίως άλυτης διεκδίκησης: να ακουστεί, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως αρχή. Ως προσωποποιημένη συνείδηση. Πράξη μοιράσματος, λοιπόν, αυτή η τηλεοπτική παρουσίας της, στα όρια της εξομολόγησης και της διεκδίκησης νοήματος, όπως συμβαίνει κάθε φορά που η πολιτική λειτουργεί ως σκηνή επιβίωσης -και ταυτόχρονα επιβεβαίωσης- του εαυτού.

Κεντρικός άξονας της ρητορικής της δεν είναι η αντιπαράθεση, αλλά η δικανική αναψηλάφηση: πρόσωπα, γεγονότα, επιλογές περνούν από την αυστηρότητα μιας εσωτερικής δικαστικής έδρας, όπου το δικαίωμα στην ηθική αυθεντία δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση. Η φράση «παλεύω, γιατί το πιστεύω» δεν διατυπώνει απλώς στάση ζωής. Λειτουργεί ως μηχανισμός προβολικής ταύτισης, ενόσω ο ακροατής καλείται όχι να πεισθεί, αλλά να συγκατοικήσει με την ένταση, όχι να συμμεριστεί, αλλά να υποταχθεί.

Ο ιδεολογικός της λόγος δεν διεκδικεί χώρο, τον καταλαμβάνει. Αταλάντευτος, σχεδόν φετιχοποιημένος, χωρίς την παραμικρή εσωτερική ρωγμή. Σαν να πολιτεύεται μονίμως υπό καθεστώς κατάληψης. Η πίστη στον προσωπικό ηθικό κώδικα είναι απόλυτη, σαν να μην υπάρχει κόσμος έξω από το ενδοψυχικό της δικαστήριο. Ο ναρκισσισμός εδώ δεν εκδηλώνεται ως αλαζονεία, αλλά ως μια σχεδόν υπαρξιακή προσήλωση στον εαυτό-φορέα της (ιστορικής) αλήθειας. Όπως η ίδια δήλωσε για τον Αλέξη Τσίπρα: «Δεν μου έκανε χάρη. Δεν του χρωστάω». Η απόρριψη μετασχηματίζεται, με αυτόν τον τρόπο, σε κινητήριο αφήγημα και η τραυματική εμπειρία της εκδίωξης γίνεται σύμβολο προσωπικής ακμαιότητας.

Κι όμως, πίσω από την αταλάντευτη προσήλωση, μια ψυχαναλυτική ματιά ίσως θα διέκρινε και κάτι βαθύτερο: μια εξαντλητική μάχη του Εγώ να κρατήσει αδιάβλητο το ιδανικό Υπερεγώ, εκεί όπου η παραμικρή εσωτερική απόκλιση ισοδυναμεί με προδοσία. Ο πολιτικός της λόγος, όσο κι αν φαντάζει ρηξικέλευθος, δεν αποπειράται το άλμα της σχέσης, της πραγματικής συνδιαλλαγής. Παραμένει μονοφωνικός, εξομολογητικός, μετατραυματικός. Κι αν κάποτε φτάσει στην εξουσία, θα το κάνει χωρίς να έχει αποδεχτεί ποτέ τη συγκρότηση της ετερότητας. Όπως η ίδια δηλώνει, συζητά την πιθανότητα να γίνει Πρωθυπουργός με τον εαυτό της.

Σε αυτόν τον εαυτό άλλωστε στηρίζεται κάθε της αφήγηση. Σ’ εκείνον τον βαθιά αφοσιωμένο, ενίοτε ματαιωμένο εαυτό, που αρνείται να προσαρμοστεί και να συμβιβαστεί. Μια μορφή πολιτικής επιθυμίας που δεν αντλεί ισχύ από την εκπροσώπηση, αλλά από την αντίσταση ως μορφή ταυτότητας.