Τα ακούμε, τα διαβάζουμε, τα γράφουν..

Αλλά στην πράξη; Μηδέν.

Προκηρύξεις για “ημέτερους”, χωρίς καμία σοβαρότητα.

Απολογισμοί που δεν απολογούνται σε κανέναν.

Αποφάσεις που παίρνονται στο παρασκήνιο και μετά παρουσιάζονται σαν “επιτυχίες”.

Διαφάνεια, αλλά μόνο όταν συμφέρει.

Αξιοκρατία, αλλά με προϋποθέσεις.

Ηθική, μόνο για τα δελτία τύπου.

Όλα λειτουργούν σε ένα περιβάλλον που προσβάλλει τη νοημοσύνη μας.

Κι όταν τολμήσεις να κάνεις μια δημόσια παρατήρηση, να πεις ένα “γιατί έτσι;” σε σχόλιο,αμέσως υποδείξεις, ειρωνείες, τάχα συμβουλές.

Λες και η κριτική είναι ενόχληση και όχι δικαίωμα.

Λες και ο διάλογος είναι πολυτέλεια.

Η παιδεία φαίνεται στον τρόπο που απαντάς σε έναν πολίτη που ρωτάει.

Στον τρόπο που σέβεσαι τη διαφορετική άποψη.

Στο αν έχεις το θάρρος να απαντήσεις, αντί να ενοχλείσαι.

Γιατί όσο κάποιοι βολεύονται στη σιωπή και όσοι επιμένουν να λειτουργούν έτσι, να ξέρουν κάτι απλό:

Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν, θυμούνται, μιλούν και θα μιλήσουν.