Το κοντραμπάσο είναι ένα ευμέγεθες μουσικό όργανο το οποίο ο φέρων άρα και βιρτουόζος αυτού, αποτελούν στην μουσική πράξη θαρρείς κι ένα σώμα σε χορευτική στάση είτε ένα αγκαλιασμένο ερωτικό ζευγάρι.

Αυτά συλλογιζόμουν στο ρεσιτάλ κοντραμπάσου του Μιχάλη Σαπουντζή εκ Θεσσαλονίκης το βράδυ της Κυριακής Β’ των νηστειών μνήμη του μέγα φιλοσόφου της χριστιανοσύνης αγίου Γρηγορίου Παλαμά, στις αισθαντικές ποιητικές «30 καρέγλες».

– «Λυπάμαι που είμαστε λίγοι αλλά χαίρομαι που αυτοί οι λίγοι είστε εσείς» απευθύνθηκε ο διευθυντής του μουσικού ασύλου Π. Δημόπουλος, στο λίαν ευάριθμο κοινό. Μου έτυχε κάποια φορά πριν χρόνια να είμαι μοναδικός ακροατής ενός ρεσιτάλ και πάντα ήθελα να μιλήσω σε ένα ακροατήριο 1 ή 2 ατόμων. Το πρώτο το κατάφερα το δεύτερο όχι εισέτι.

Ηχος που έρχεται από το βάθος της μουσικής ιστορίας υποβλητικός, βαθυστόχαστος και με τη συνοδεία δε πιάνου του αμφιτρύωνος, νιώσαμε «περιούσιοι» μιας ξεχωριστής αίσθησης.

Επαιξε ο Μ.Σ., σονάτες των Χ. Eccles, P. Hindemith, F. Proto. Συνήθως αυτές οι μοναχικές βραδιές σε ταξιδεύουν. Κάποια στιγμή ένοιωσα να έρχονται μέσα μου κοντά και πλάι μορφές αγαπητές κι αγαπημένες που δεν υπάρχουν πλέον στην καθημερινή μας εμπειρία. Χάθηκα ορισμένως σ’ αυτές.

Εστω…

– «Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι» με το πλήθος μόνος και τω Θεώ ή τη μουσική δόξα (και λόξα)