Η σκέψη σήμερα γυρίζει στο χωριό μου, το όμορφο, καταπράσινο και ξεχωριστό Εμπόριο.

Εκεί όπου έζησα μέχρι τα 30 μου χρόνια. Εκεί που πάντα υπήρχε εξωστρέφεια και πάντα συνέβαινε κάτι ξεχωριστό. Εκεί που πάντα όλοι έτρεχαν να βρουν δροσιά, στις ζεστές μέρες και νύχτες του καλοκαιριού. Εκεί που πολλοί συμπολίτες μας, ξένοι με το χωριό, έχτισαν τα σπίτια τους, για να έχουν μία ποιότητα ζωής καλύτερη και περισσότερο ανθρώπινη.

Δεν θα γράψω για τις ομορφιές του χωριού, μιας και είναι γνωστές σε όλους. Δεν θα γράψω πως τουριστικά, με το θρησκευτικό τουρισμό που έχει, ίσως προηγείται σε αριθμούς σε όλο το νομό. Δεν θα γράψω πως ένας επισκέπτης, μπορεί να βρει αξιοπρεπή καταλύματα και πολύ καλό φαγητό, ορεινούς περιπάτους κι ένα σωρό άλλες δράσεις που έχουν σχέση με την παράδοση και τα έθιμα του τόπου μας.

Ο λόγος της καταγραφής των σκέψεων μου, έχει να κάνει με την αγωνία μου για την ολοκληρωτική απουσία του χωριού από το σχεδιασμό του Δήμου Εορδαίας. Δυστυχώς, δεν είναι κάτι που συμβαίνει αυτή τη χρονιά, αλλά όποιος παρακολουθεί όσα συμβαίνουν, μπορεί να καταλάβει τι γίνεται.

Ως επισκέπτης πλέον, βρίσκομαι συχνά στο χωριό, κι αυτό που βλέπει κανείς, είναι η εγκατάλειψη. Ξεκινώντας από τα δύο παρκάκια στην είσοδο του χωριού, εκεί που σταματούν τα δεκάδες λεωφορεία για να κατεβάσουν τους προσκυνητές της εκκλησίας, παρατηρεί κανείς, την απουσία του νοικοκυρεμένου και του όμορφου. Και να ήταν μόνον αυτά. Τα πεζοδρόμια είναι κατεστραμένα. Νέες ασφαλτοστρώσεις έχουν να γίνουν χρόνια. Η αγροτική οδοποιία είναι κάτι που κανείς δεν σκέφτηκε ν’ ασχοληθεί.

Ψάχνοντας και ρωτώντας για τα έργα που έκανε ο Δήμος στο χωριό τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει απάντηση, και δυστυχώς επιβεβαιώνεται η αρχική σκέψη της απουσίας του χωριού από το σχεδιασμό του Δήμου, κάτι που αποτυπώνεται με την απουσία του Εμπορίου, από το τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου.

Ίσως κάπου εδώ, θα πρέπει οι αρμόδιοι να καταλάβουν πως εκτός από την έδρα του Δήμου, υπάρχουν και οι κοινότητες, κάποιες από τις οποίες ήταν και οι έδρες των Καποδιστριακών Δήμων πριν τις υποχρεωτικές συννενώσεις. Όλες οι κοινότητες κι όχι κάποιες συγκεκριμένες φίλων και κολλητών. Η δίκαιη και ισόρροπη αντιμετώπιση των κοινοτήτων, είναι το ζητούμενο και η πρόκληση που θα φέρει την πολυπόθητη κουλτούρα των συνεργασιών, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη όλοι μας.

Ίσως πλέον το θέμα πρέπει να το αναλάβει ο Δήμαρχος προσωπικά. Πρώτα να καλέσει τον πρόεδρο της κοινότητας, ο οποίος χωρίς τη βοήθεια του Δήμου, δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του όσο κι αν το θέλει, να συνεργαστούν με τους αρμόδιους αντιδημάρχους και να γίνει ένας σχεδιασμός για κάποιες παρεμβάσεις που θα δώσουν μια αποδεκτή όψη στα κακώς κείμενα.

Αυτός ο τόπος, όπου αλλού κι αν βρίσκονταν, θα ήταν το ισχυρό όπλο κάθε Δήμου για να προωθήσει την εξωστρέφεια του. Θα  ήταν η διαφήμιση για να έρθουν ξένοι επισκέπτες για λίγες μέρες. Ξένοι που τώρα με τις κοσμογονικές αλλαγές, έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη. Ο σχεδιασμός και η στόχευση μας πρέπει να αλλάξει. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και διαφορετικά. Η ενέργεια που ήταν μονόδρομος για δεκαετίες, μάλλον μας εγκαταλείπει. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να αναπτυχθούμε σε νέα μέτωπα. Ας βοηθήσουμε χωριά που μπορούν να τα καταφέρουν.

Στο τέλος το κέρδος θα είναι για όλους μεγάλο κι αυτό είναι το ζητούμενο. Μακάρι σύντομα να μάθουμε πως έγιναν κάποιες συναντήσεις για την επίλυση των προβλημάτων που ανέφερα παραπάνω.

Αλέξης Γούλας

Ηλεκτρολόγος – Μηχανικός Τ.Ε. / ΑΔΜΗΕ

Αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων – Πολεοδομίας – Περιβάλλοντος – Αστικής Ανάπτυξης και Βιώσιμης Κινητικότητας Δήμου Καβάλας