Παίρνω αφορμή από το πρόσφατο εύστοχο κείμενο του Μιχάλη Ραμπίδη με τις επισημάνσεις προς τη Δημοτική Αρχή. “Σκάλωσα” ίσως όχι στα μείζονα ζητήματα, αλλά σε ένα άλλο, που είναι επίσης σημαντικό. Την ανάγκη της μετονομασίας του “παλιού πάρκου”, το οποίο έως σήμερα έχει ένα όνομα που δεν συμβολίζει κάτι γνωστό στις νέες γενιές, ένα όνομα που δεν έχει αναφορά σε κάτι εμβληματικό, σε κάτι σπουδαίο, ή σε μια προσωπικότητα που έχει σημασία για την περιοχή.

Ρύθμιση οφειλών των δημοτών προς τον Δήμο, ανακοίνωσε πως κάνει ο Δήμος Εορδαίας. Πρόκειται για μια πολύ ελπιδοφόρα προσπάθεια αύξησης των εσόδων, που στοχεύει να κλείσει την “τρύπα” των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ που υπάρχει στα ταμεία του Δήμου. Τα παλιά καλά χρόνια, οι πολίτες έσπευδαν να ρυθμίσουν χρέη σε ευνοϊκές περιόδους ρυθμίσεων, τώρα όμως δεν είναι αυτονόητο ότι έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν. Ελπίζουμε να πετύχει το μέτρο, καθώς αν δεν πετύχει, η ταμειακή διαθεσιμότητα θα βρεθεί σε χειρότερα επίπεδα, δεδομένης και της απόφασης του δημοτικού συμβουλίου να μην αυξήσει τα δημοτικά τέλη.

Ο Δήμος Εορδαίας φαίνεται να αποκατέστησε τη σχέση του με τη ΔΕΗ, όπως τουλάχιστον φαίνεται και στις δημόσιες ευχαριστήριες τοποθετήσεις των δημοτικών παραγόντων, για τη χορηγία που η Εταιρεία έκανε για το χριστουγεννιάτικο τρενάκι που κυκλοφορούσε στην Πτολεμαΐδα. Η σχέση αυτή πέρασε από …σαράντα κύματα σε διάφορα επίπεδα, όπως αυτό της Τηλεθέρμανσης, τελικά όμως φαίνεται πως ομαλοποιείται.

“Πάει και η sunlight…” Η είδηση του ναυαγίου των σχεδίων για τη μεγάλη επένδυση στο κομμάτι της παραγωγής μπαταριών στη Δυτική Μακεδονία, δείχνει πως όσο και να θέλουμε, δεν εξαρτώνται από εσωτερικούς παράγοντες οι μεγάλες αυτές αποφάσεις. Το διεθνές περιβάλλον έχει αλλάξει, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε μεγαλόπνοα σχέδια για φαραωνικές επενδύσεις. Έχει νόημα όμως, να δρομολογήσουμε πολλές και μικρής κλίμακας επενδύσεις, ώστε να υπάρχει και …διασπορά κινδύνου στα επενδυτικά ναυάγια.

Πως θα έρθουν όμως οι πολλές και μικρές επενδύσεις; Και κυρίως που; Μα φυσικά στις ώριμες υποδομές που (δυστυχώς δεν) είναι ώριμες να τις υποδεχτούν. Στη ΒΙΠΕ Κοζάνης και στο ΒΙΟΠΑ Πτολεμαΐδας. Η κλήση μας προωθείται…

Έχει αρχίσει να ασκείται μια έντονη κριτική τα τελευταία χρόνια, στην ευκολία των διοικούντων με την οποία κλείνουν τα σχολεία όταν πέφτουν δέκα πόντοι χιόνι. Δεν ξέρω αν πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο, ή αν πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Πάντως η λογική του “κλείνω τα σχολεία για να γίνομαι ευχάριστος” ανήκει σε μια άλλη εποχή.