Βαθιά στο DNA του ελληνικού πολιτικού βίου βρίσκουμε πέραν από το διχασμό και τη μισαλλοδοξία, τον ανερμάτιστο βερμπαλισμό, τη δημεγερσία, και την πρόδηλη διχοστασία μεταξύ υποσχέσεων και πραττομένων. Λόγων και έργων. Ο Κώστας Σημίτης ήταν μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν υποσχέθηκε κοινωνική ανατροπή αλλά ισχυρή Ελλάδα. Δεν πρόταξε το πρότυπο του πανούργου Έλληνα που «τη φέρνει» στους «κουτόφραγκους εξ εσπερίας», αλλά έναν Έλληνα που θα απολαμβάνει σεβασμού και τιμής στο εξωτερικό. Και τούτο έγινε πράξη.

Κατά το χρόνο της δικής του διακυβέρνησης, την εποχή της Ελλάδας που έβαζε τον πήχη ψηλά και περνούσε από πάνω, είχα την ευκαιρία και τιμή να εργάζομαι στο υπουργείο Εξωτερικών ως ειδικός νομικός σύμβουλος (με Υπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου και Υφυπουργό το Γιάννη Μαγκριώτη). Εκείνη την εποχή αυξήθηκαν γεωμετρικά οι ομογενείς που ζητούσαν Ελληνικό διαβατήριο. Ιδίως από ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία. Ομογενείς δεύτερης και τρίτης γενιάς δεν έβλεπαν την Ελλάδα απλώς ως ένα ωραίο τόπο καλοκαιρινών διακοπών, αλλά ως αέναη εστία τους, ως ρίζα τους, για την οποία ήταν περήφανοι και ήθελαν να τονίσουν και στο δικό τους μικρόκοσμο που αρχικώς τους φιλοξένησε και στη συνέχεια τους ενσωμάτωσε, σε πολλές χώρες του Δυτικού κόσμου, την ελληνική τους καταγωγή.

Τι να θυμηθεί κανείς για εκείνη την περίοδο. Χρόνος πολιτικά πυκνός, όπως ελάχιστες φορές διέδραμε στην Ελληνική ιστορία. Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ υιοθετώντας το ευρώ, εγκαίρως, όταν όλοι στοιχημάτιζαν ότι θα καθυστερούσε αρκετά χρόνια για να κατακτήσει τον πολυπόθητο στόχο. Πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς «να ανοίξει μύτη» (να θυμηθούμε ότι η Τουρκία το ενδεχόμενο ένταξης το θεωρούσε αιτία πολέμου- casus belli). Διεισδύσαμε οικονομικά στα Βαλκάνια (πάμπολλες Ελληνικές επιχειρήσεις απέκτησαν ισχυρή παρουσία). Πραγματοποιήθηκαν τα μεγαλύτερα έργα στη χώρα από εποχής Χαρίλαου Τρικούπη (Εγνατία Οδός, Διώρυγα Ρίου – Αντιρρίου, Αττική Οδός, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Αττικό Μετρό, περιφερειακά νοσοκομεία, νέα δικαστικά μέγαρα κλπ). Εξαρθρώθηκε η τρομοκρατία που ταλάνιζε τη χώρα επί 30 περίπου έτη. Τέλος, προετοιμάστηκε η διεξαγωγή των επιτυχημένων Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας. Ήταν μια χώρα που ευημερούσαν τόσοι οι αριθμοί όσο και οι άνθρωποι. Δίχως να παραγνωρίζουμε λάθη και υστερήσεις (αδυναμία μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος, κατάληψη των μέσων ενημέρωσης από το «εργολαβικό κεφάλαιο» και επηρεασμός της ζώσας πολιτικής κλπ).

Ένας πολιτικός που βλέπει το μέλλον ως παρακαταθήκη δεν αφήνει μόνον έργα. Αλλάζει το πολιτικό υπόδειγμα. Δημιουργεί μια γενιά πολιτικών στελεχών που έχουν το ίδιο κριτήριο: μετρήσιμοι στόχοι. Σήμερα, πρωταγωνιστούν στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου στελέχη που εκείνος πριν 30 χρόνια ανέδειξε για πρώτη φορά. Η μεταρρυθμιστική του ατζέντα είχε περιεχόμενο και αξιόμαχες φωνές που συνάρθρωσαν το ιδεολογικό ρεύμα του εκσυγχρονισμού. Και όπως ο ίδιος έλεγε: «ο εκσυγχρονισμός είναι διαρκές ζητούμενο της χώρας». Με λίγα λόγια, τα είπε όλα και έκανε πολλά. Καλό ταξίδι κ. Πρόεδρε ….

Αργύρης Αργυριάδης,
Δικηγόρος
www.argiriadis.gr