Απεβίωσε σε ηλικία 82 ετών ο Γιάννης Κοκκινίδης, αγαπητός αρτοποιός της Πτολεμαΐδας, αφήνοντας πίσω του μια βαριά παρακαταθήκη 67 χρόνων στην τέχνη του ψωμιού και πολλές τρυφερές αναμνήσεις στην οικογένεια και τους οικείους του. Οι συγγενείς του, ιδιαίτερα τα εγγόνια του, τον αποχαιρέτησαν με ένα βαθιά συγκινητικό μήνυμα:

Ο δικός μας Παππούς…

Ένα μικρό φτεράκι στη ζυγαριά και θα αλλάξει πλευρά μου είπε η γιατρός… Το βλέπαμε κι εμείς πως ένα ένα τα όργανα του μας άφηναν, αλλά… Μπαίναμε, βγαίναμε και ξανά απο την αρχή, να διαψεύδει κάθε προγνωστικό!
Είναι δύσκολο, όχι γιατί θα έφευγε, αυτό κάποια στιγμή θα συνέβαινε! Είναι δύσκολο γιατί καταλάβαινε, συνεργαζόταν, έβλεπε, άκουγε, ένιωθε και φοβόταν.
Περνούσαν οι ώρες και οι μέρες αδιαμαρτύρητα, πονούσε δεν πονούσε. Η μόνη αλλαγή εμείς τα εγγόνια του να αλλάζουμε βάρδια, να τον πειράζουμε κι αυτός να ανταποκρίνεται. Λίγες φορές, για λίγο μπερδευότανε αλλά σύντομα επανερχόταν.
40 χρόνια φούρναρης… απο παιδί 15 χρόνων μέχρι τα 82 φούρναρης! Πόσα μας κάνουν; 67! 67 χρόνια φούρναρης! Τόσο πιστός στην τέχνη του που δεν δεχόταν τίποτα πέρα απο το ψωμί του, να είναι γνήσιο και αγνό, όπως έλεγε! Σαν την ψυχή του θα πω εγώ.
Ξέρω πως όλοι έχετε τους καλύτερους παππούδες, μα σαν τον δικό μας κανείς!
Απλή, αγνή καρδιά γεμάτη αγάπη παρόλο που είχε πονέσει πολύ.
Ο δικός μας παππούς έπινε coffeeccino και έτρωγε φουντούνια, του άρεσε πολύ να βλέπει παιδικά και να ακούει μουσική. Να ταξιδεύει. Είχε άποψη για τα ρούχα και την διακόσμηση. Αυτά τα συζητούσε με την Εμορφίλη,αγαπημένη του εγγονή, γιατί μόνο οι δυό τους ήξεραν.
Όποιο εγγόνι του έδινε αναψυκτικό, αυτομάτως γινόταν το καλύτερο εγγόνι.
Τα Χριστούγεννα ήταν ο μόνος που θυμήθηκε τον πόλεμο κι ευχήθηκε να τελειώσει. Και μόλις μπήκε η σύνταξη του, μου έδωσε εντολή να πάω να βάλω χρήματα στην UNICEF που ακόμα συνέχιζε να πιστεύει…
Μπορώ να πω τόσα κι άλλα τόσα…
Είμαστε τυχεροί που είχαμε εσένα παππού!
Ο παππούς μου Κοκκινίδης Ιωάννης.

Υ.Γ. Ευγνώμων μόνο σε αυτούς τους γιατρούς, νοσοκόμες κτλ που έχουν στην άκρη του μυαλού τους, τι θα πει ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ευχαριστώ θερμά τον κύριο Μητρολιό( χάρη σε εσάς την γλύτωσε πολλές φορές, κρίμα που σας άφησαν να φύγετε) και τον κύριο Γκατζίμα που έμεινε να αγωνίζεται μόνος, να νοιάζεται για για κάθε ασθενή που βρίσκεται εκεί. Κι έπειτα βρεθήκαμε στην νεφρολογική κλινική… και πόσα ευχαριστώ, για την κυρία Καρασαββίδου τον κύριο Παπατόλιο και τον κύριο Τσιμούλα. Όσο για την Σβέτα και την Ζωή το ότι τις αναφέρω με τα μικρά τους είναι γιατί για εκεί είναι οι άνθρωποι μας και τους ανθρώπους μας τους νιώθουμε πολύ κοντά μας.

Ο Θεός να σε αναπαύσει παππού μας.
Τα εγγόνια σου Τασος και Γιάννης Αβραμίδης
Κική Ιωάννα και Εμορφίλη Τσιμπλίδου
Χρήστος Κυριάκος Κωνσταντινίδης

.
Σηνερα Σαββατο στις 4:00μ.μ. η εξόδιος ακολουθία στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πτολεμαΐδας