Ο συλλέκτης Γιάννης Τσιομπάνος με ανάρτησή του στο Facebook αναφέρεται στο χρέος της ΔΕΥΑΚ προς τη ΔΕΗ μέσα από τη δική του ματιά.
Η ανάρτησή του:
”
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να πάρω και γω το λόγο για να μιλήσω για το συσσωρευμένο χρέος των 17εκ. ευρώ της ΔΕΥΑΚ προς τη ΔΕΗ. Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για τους μεγαλοφειλέτες της ΔΕΥΑΚ με απλήρωτους λογαριασμούς, ας πω ότι ένας από αυτούς είναι κι ο ΟΑΠΝ (Οργανισμός Αθλητισμού, Πολιτισμού & Νεολαίας του Δήμου Κοζάνης) με χρέος 1.7εκ. ευρώ, όταν ανέλαβα τη θέση του προέδρου του οργανισμού το 2019, εκλεγμένος με το συνδυασμό που συμμετείχα ως πρώτος δημοτικός σύμβουλος. (Δηλαδή μόνο ο ΟΑΠΝ, από το 2019, χρωστούσε ήδη το 10% της σημερινής οφειλής της ΔΕΥΑΚ προς τη ΔΕΗ). Όταν λοιπόν ρώτησα τους υπηρεσιακούς υπαλλήλους μου τι είναι αυτό το έγγραφο και τι έκαναν οι προκάτοχοί μου γι’ αυτό, μου απάντησαν: «Α, μην ασχολείσαι. Εθιμοτυπικό είναι! Το στέλνει σε κάθε νέο πρόεδρο του ΟΑΠΝ ο διευθυντής της ΔΕΥΑΚ και κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό. Ο Δήμος θα πληρώνει τον Δήμο; Είναι τώρα πράγματα αυτά;» Κι όταν ρώτησα από πού προήλθε όλο αυτό το χρέος, μου απάντησαν ότι «είναι από απλήρωτους λογαριασμούς Ύδρευσης και Τηλεθέρμανσης από τα γήπεδα, τις αθλητικές εγκαταστάσεις και όλους συνολικά τους χώρους του ΟΑΠΝ». Εξεπλάγην, όπως καταλαβαίνετε, γιατί 16 χρόνια μέχρι τότε ελεύθερος επαγγελματίας πάλευα πρώτα για να τα πληρώνω όλα κι ύστερα να πορεύομαι. Και μου ήταν αδιανόητο που αντιμετώπιζαν ένα τέτοιο χρέος ως κάτι τόσο φυσιολογικό. Πάμε τώρα να δείτε το καλύτερο…
Λίγες ημέρες αργότερα, τέλη Νοέμβρη ήταν και ήδη η τηλεθέρμανση έκαιγε για τα καλά, κατέβηκα στον κάτω όροφο του Οργανισμού, όπου βρισκόταν η κουζίνα για τον καφέ του προσωπικού και γενικότερα ο χώρος του διαλείμματος. Διαπίστωσα ότι, ενώ το καλοριφέρ έκαιγε στο φουλ, το παράθυρο της κουζίνας ήταν ανοιχτό. Η φυσιολογική αντίδραση για μένα ήταν να κλείσω το παράθυρο. «Α, μην το κλείνεις», μου είπανε. Γιατί;; Ρώτησα γεμάτος απορία. «Γιατί έχει χαλάσει ο θερμοστάτης από πέρσι και το καλοριφέρ καίει συνέχεια».
Εκεί πια θυμήθηκα τα λόγια του αείμνηστου πατέρα μου, όταν το μακρινό 1998 του είπα ότι έχω πρόταση από μία επιχείρηση συλλεκτικών ειδών στην Αθήνα για να μπω συνέταιρος. Αυτή είναι μία επιχείρηση που χρωστάει, μου απάντησε. Αν θες, μπορώ να σου ανοίξω το δικό σου μαγαζί και όχι να μπεις σε μια επιχείρηση που δεν ξέρουμε που χρωστάει τι.
Χρειάστηκαν δύο τρεις ακόμη περιπτώσεις (μαζί με το χτύπημα της διάγνωσής μου με σκλήρυνση κατά πλάκας) για να καταλάβω ότι το δικό μου γραφείο είναι πολύ καλύτερο και πως είναι κρίμα να το αφήσω. Κι έτσι, πήρα την απόφαση να παραιτηθώ (εννοείται δίχως μίρλα) και από τη θέση του προέδρου του ΟΑΠΝ, αλλά και από τη θέση του δημοτικού συμβούλου, αφήνοντας πίσω κάποιους άλλους να κάνουν μια δουλειά που ούτε ήξερα αλλά που ούτε ήθελα τελικά να μάθω.
Γιατί τώρα ξανασχολήθηκα στις τελευταίες εκλογές ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος. Όταν λοιπόν μου ζητήθηκε από τον Γιώργο Αμανατίδη να κατέβω μαζί του στις εκλογές, του είπα επί λέξει: «Γιώργο μου, με τιμά πολύ η πρότασή σου. Κι επειδή δεν υπάρχει κάτι σαν ψηφοδέλτιο επικρατείας στην Περιφέρεια για να πάρω την τελευταία θέση, γνωστή και ως τιμητική αν άξιζα φυσικά κάτι τέτοιο, θέτω ως υποψήφιος όλες μου τις δυνάμεις στο πλευρό σου». Και με πολύ απλά λόγια συνεχίζω φυσικά να πιστεύω ότι ο Γιώργος Αμανατίδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή και στην κατάλληλη θέση. Με τις οποίες βέβαια δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει. Αλλά είναι ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα.
Αυτά είχα να πω και ευχαριστώ πολύ όσους είχαν την υπομονή και κάθισαν να διαβάσουν το σεντονάκι μου.”
