Μάιος 1949 και η περίοδος της καπνοφυτείας άρχισε εντατικά, σε όλη την περιοχή της Εορδαίας και όχι μόνο. Η περιοχή μας χαρακτηριζόταν ως μια από τις παραγωγικότερες περιοχές καπνού, τόσο, από πλευρά ποσότητας, όσο και από πλευράς ποιότητας, εξομοιωμένος με αυτόν της Καβάλας και της Ξάνθης..

Για τους γεωργούς αποτελούσε το μόνο κομπόδεμα της εποχής, τόσο για την εξόφληση των πάσης φύσης χρεών του και από το πιθανό πενιχρό περίσσευμα για τις γιορτάσιμες μέρες και σχολικές ανάγκες της οικογένειας.

Όσο και αν άλλαξε η βιοποριστική δομή, της πάλαι ποτέ κραταιάς γεωργό-κτηνοτροφικής Πτολεμαϊδας, υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που την νοσταλγούν, ίσως, όχι τόσο για τις κοπιώδεις και σκληρές συνθήκες εργασίας, για την εξασφάλιση των βασικών στοιχείων μιας απλής και μόνο επιβίωσής τους, αλλά, για τη ευχάριστη νοοτροπία των απλών ανθρώπων που την περιέβαλε, την στόλιζε, θα λέγαμε, η αγάπη, η αλληλεγγύη-αλληλοβοήθεια, η χαρά και η λύπη για τον συγγενή, το φίλο, το γείτονα, τον πλησίον του, τον ΑΝΘΡΩΠΟ. !!!

Τι ΜΕΓΑΛΕΙΟ αλήθεια, φίλες και φίλοι και όχι μόνο, να ζει κανείς μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε μια κοινωνία ανθρώπων χωρίς να χρειάζεσαι να χρησιμοποιείς το φανό του ΔΙΟΓΕΝΗ για την ανακάλυψη …“ΑΝΘΡΩΠΟΥ”!!!.

Στη φώτο μας από Αριστερά: Η Αναστασιάδου Στέλλα,, η Κοκοβιάδου Ειρήνη, η Κοκοβιάδου Γρ.. Σοφία, ο Γεωργιάδης Σπ. Κώστας , η Κοκοβιάδου Χρυσούλα, η Κοκοβιάδου Σωτηρία, ο Αναστασιάδης Ιωάννης, η Αναστασιάδου Γαλήνη, η Αναστασιάδου Ελένη, η Κοκοβιάδου Γρ.. Αθηνά και η … μικρή, Αναστασιάδου Ανθούλα.. Επειδή τα χρονικά όρια της φυτείας ήταν περιορισμένα (λόγω καιρού),ο χρόνος συντομεύονταν με φιλικές ή συγγενικές παρέες με ανταπόδοση ή όχι και πολλές φορές με μεροκάματο και όπως δείχνει η φώτο μας, έπρεπε να μαζευτούν και τα πετραδάκια που θα εμπόδιζαν το… τσάπισμα.