Οι συνήθειες, ο τρόπος ζωής και η φιλοσοφία ενός ατόμου, μίας κοινότητας ή μίας ολόκληρης χώρας, καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό την κουλτούρα σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι αλληλοεπιδρούν και αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους, αλλά και τη θέση τους στον κόσμο.

Η διατήρηση αυτής της κουλτούρας συμβάλλει με τη σειρά της ενεργά στη διαμόρφωση μίας κοινής ταυτότητας και ενός πλαισίου αναφοράς μέσα στο οποίο προάγονται με ασφάλεια η ευημερία, η κοινωνική συνοχή και η συνολική εξέλιξη ενός πολιτισμού στο πέρασμα του χρόνου.

Η κοινή ταυτότητα μπορεί να περιλαμβάνει τις τέχνες, τη γλώσσα, τη θρησκεία, την ιστορία και τα έθιμα που ενώνουν πνευματικά τους ανθρώπους με τους προγόνους τους, λειτουργώντας ως ένα ισχυρό συνδετικό υλικό, το οποίο συνδέει τις σύγχρονες κοινωνίες με τις ρίζες τους και βοηθάει τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτές να προσαρμόζονται διαρκώς αλλά και να αντιστέκονται μέσα σε ένα δυναμικό περιβάλλον το οποίο μεταβάλλεται ραγδαία, με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι ο σεβασμός στην κουλτούρα μίας χώρας, εξασφαλίζει ουσιαστικά την μελλοντική ύπαρξή της με όρους ομαλής και βιώσιμης μετάβασης, αφού η κοινή ταυτότητα λειτουργεί ταυτόχρονα και ως μία αποθήκη γεμάτη με γνώσεις, αξίες και παραδόσεις, οι οποίες μεταδίδονται συνεχώς και με ασφάλεια, από γενιά σε γενιά.

Έτσι, οι χώρες οι οποίες δέχονται για παράδειγμα μετανάστες, οφείλουν ασφαλώς να σέβονται τον διαφορετικό τρόπο ζωής τους και τα έθιμά τους, έχουν όμως και το ιερό καθήκον να διασφαλίζουν πρωτίστως τη δική τους εθνική ταυτότητα από την αλλοτρίωση.

Σε περίπτωση που αυτό δεν συμβεί, η παγκοσμιοποίηση και η πολυπολιτισμικότητα, που φέρνουν κυριολεκτικά πιο κοντά τους ανθρώπους μεταξύ τους, ενδέχεται να δημιουργήσουν στην πράξη συνθήκες αποξένωσης μεταξύ πολιτών που κάποτε μοιράστηκαν κοινές αξίες, ελπίδες και όραμα μέσα σε ένα σταθερό κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο φαίνεται πλέον να δίνει τη θέση του σε μία οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ρευστότητα.

Λάζαρος Π. Σισμανίδης