Τρεις κυρίες από τη Δυτική Μακεδονία

στη μάχη των ευρωεκλογών;

Τρεις κυρίες από τη Δυτική Μακεδονία είναι πιθανό να δούμε ως υποψήφιες για την Ευρωβουλή στις προσεχείς ευρωεκλογές.

Τρεις κυρίες που μπορεί να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία και του ΠΑΣΟΚ- Κίνημα αλλαγής.

***

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ αθηναϊκών μέσων ενημέρωσης στο ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται πως μπορεί να είναι υποψήφιες η πρώην βουλευτής της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς κ. Ολυμπία Τελιγιορίδου και η υποψήφια βουλευτής στην Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης στις τελευταίες εθνικές εκλογές κ. Έφη Μιχελάκη.

Προς το παρόν είμαστε στη φάση του «ακούγεται», όπως συνηθίζουν να γράφουν οι δημοσιογράφοι όταν αναφέρονται σε πιθανές υποψηφιότητες που δεν είναι και σίγουρες, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε και τις επίσημες ανακοινώσεις για να δούμε αν όλα όσα «ακούγονται», ή μερικά απ’ αυτά, γίνουν και πράξη.

***

Στο χώρο της κεντροαριστεράς και του ΠΑΣΟΚ το όνομα που γράφτηκε είναι αυτό το μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος, της κ. Όλγας Μαρκογιαννάκη από την Κοζάνη.

Και εδώ όμως θα πρέπει να περιμένουμε καθώς και σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε δημοσιογραφικές πληροφορίες και όχι κάτι επίσημο.

***

Σε κάθε περίπτωση πάντως, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, όσο και το ΠΑΣΟΚ και ο Πρόεδρος του ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης, φαίνεται πως προσπαθούν μέσω της επιλογής νέων προσώπων να ενισχύσουν τα ποσοστά των κομμάτων τους, τα οποία όπως δείχνουν σταθερά οι τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης παραμένουν ακόμα χαμηλά και σε μεγάλη απόσπαση απ’ αυτά της Νέας Δημοκρατίας.

Αν θα βοηθήσει αυτό και πόσο θα το δείξουν οι κάλπες των ευρωεκλογών.

 

Το χάσαμε το τρένο πατριώτη!

Όσοι βρέθηκαν ή βρίσκονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και χρειάστηκε να μετακινηθούν στο εσωτερικό τους με τρένο, ή να μεταβούν από τη μια χώρα σε άλλη με το ίδιο μέσο, ταξίδευσαν με άνεση και ασφάλεια, καθισμένοι σ’ ένα όμορφο και περιποιημένο περιβάλλον καλύπτοντας μεγάλες αποστάσεις μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μ’ ένα λογικό αντίτιμο.

Όλοι αυτοί δεν μπορεί παρά να αισθάνονται μια θλίψη που στη χώρα μας, εν έτει 2024, το τρένο φαντάζει ως ένα όνειρο απατηλό και όσοι έχουν την ευκαιρία να επιβιβαστούν σ’ αυτό νιώθουν, τηρουμένων των αναλογιών, σαν να επιβαίνουν σε κάποιον απ’ τους καρβουνιάρηδες που βλέπουμε ακόμα στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες.

***

Πρόσφατα, ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ- Κίνημα Αλλαγής της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης κ. Πάρις Κουκουλόπουλος κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή προς τον Υπουργό Υποδομών & Μεταφορών, κ. Χρ. Σταϊκούρα, με την οποία του ζητά να δώσει όλες τις αναγκαίες απαντήσεις και διευκρινίσεις για την καταστροφική, όπως τη χαρακτηρίζει,  απόφαση της Κυβέρνησης να “πετάξει” στο μακρινό 2044 τη σιδηροδρομική σύνδεση της Δυτικής Μακεδονίας.

Αν αναλογιστούμε πως βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2024 και λάβουμε ως μέτρο σύγκρισης την… αιωνιότητα, τα είκοσι χρόνια μέχρι το 2044 μπορεί να πει κάποιος πως είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Οπότε δεν έγινε και τίποτα.

***

Είναι μια λογική και αυτή προκειμένου να απαντήσουμε στα παράλογα που έχουν συμβεί εδώ και χρόνια με το θέμα της σιδηροδρομικής σύνδεσης από και προς τη Δυτική Μακεδονία, αλλά και στο εσωτερικό της.

Φίλος της στήλης μας έλεγε πριν καιρό πως όταν ο ΟΣΕ πραγματοποιούσε ακόμα το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη- Κοζάνη, μια μέρα που χρειάστηκε να κάνει τη διαδρομή Πτολεμαΐδα- Κοζάνη, την έκανε σε δώδεκα (12) μόλις λεπτά, από τον έναν σταθμό στον άλλο, με μια από εκείνες τις παλιές αυτοκινητάμαξες (σ. σ. τις γνωστότερες ως «οτομοτρίς»), διασχίζοντας την παλιά γραμμή που υπάρχει ακόμα, η οποία συνδέει τις δύο πόλεις.

Φαντάζεστε σε πόση ώρα θα γινόταν σήμερα η διαδρομή με ένα σύγχρονο τρένο που θα κινούνταν σε μια αναβαθμισμένη γραμμή που θα πληρούσε όλες τις απαραίτητες σημερινές προδιαγραφές;

***

Για χρόνια, χιλιάδες εργαζομένων στη ΔΕΗ ξεκινούσαν κάθε πρωί από την Πτολεμαΐδα και την Κοζάνη για να πάνε να εργαστούν στους ατμοηλεκτρικούς σταθμούς της περιοχής, επιβιβαζόμενοι σε λεωφορεία.

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένα κινούμενο με ηλεκτρισμό τρένο που θα εξυπηρετούσε όλους αυτούς τους ανθρώπους, μεταφέροντας τους με ασφάλεια στη δουλειά τους;

Ένα τρένο που θα συνέδεε και τις δύο πόλεις, εξυπηρετώντας τους εκατοντάδες κατοίκους και της μιας και της άλλης που πολλές φορές μετακινούνται ακόμα και καθημερινά για τη δουλειά τους, για να επισκεφτούν ένα γιατρό, ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο.

***

Όλα αυτά φαντάζουν πλέον σαν ουτοπία και ίσως δεν έχει και κανένα νόημα να τα αναφέρουμε.

Η ουσία είναι πως «το χάσαμε το τρένο πατριώτη», τουλάχιστον μέχρι το 2044, για να παραφράσουμε τη γνωστή ατάκα μιας παλιότερης διαφήμισης…