Το φεγγάρι ολόγιομο απόψε. Το ροζ φεγγάρι του Ιούνη, το φεγγάρι της φράουλας. Οι σκέψεις κουρασμένες, πολύπλοκες. Η ζέστη αφόρητη …. Κι εμείς όλοι, ελπίζαμε να έχουμε ένα ανέμελο καλοκαίρι, ευχόμαστε ημέρες ξεγνοιασιάς … Το υπόσχονται οι διαφημίσεις εξάλλου ….
Ο κόσμος φλέγεται … Μου κάνει εντύπωση πως δεν το ξέρεις … Ο κόσμος δεν χορταίνει ψωμί … Μου κάνει εντύπωση που αδιαφορείς. Αλήθεια τι πρεσβεύεις; Τι περιμένεις; Από ποιους;
Χρωματιστά τα λίγα σύννεφα. Σκόνη πνιγηρή & υγρασία. Αύριο μια άλλη μέρα … αύριο μια άλλη υπόσχεση … Μια άλλη προοπτική…
Τι πρεσβεύεις λοιπόν; Σε τι πιστεύεις; Πόσο ακούς τα μηνύματα, τα ψιθυρίσματα, τις κραυγές των συνανθρώπων; Πόσο σε καπελώνει το προσωπικό σου συμφέρον, ποια αισθήματα σε κατακλύζουν; Ποιο φως λάμπει για σένα; Ποιο σκοτάδι σε κάνει τόσο νωθρό, ανύπαρκτο, παρείσακτο; Υπάρχει μια Αρχή που με την αγαλλίαση της πνευματικής φλόγας, κρατά ζωντανή και καθαρή την κάθε ψυχή! Αυτό το φως της δικαιοσύνης που δεν υποκύπτει, δεν μολύνεται, δεν υποτάσσεται στους διεστραμμένους διοικητές αυτού του κόσμου. Αυτό που δεν βλέπεις εσύ …
Οι σημαίες μας κυματίζουν μεσίστιες. Τις έχουνε αποχρωματίσει & βεβηλώσει. Οι εικόνες των Αγίων μας ξεθώριασαν και παύουν να μυροβλύζουν. Οι δεκάδες-εκατοντάδες-χιλιάδες προσκυνητές της υποκρισίας δεν έχουν στάλα Θεό μέσα τους. Τα εμβατήρια της πατρίδας τα παίζουν παράφωνα, ξεκούρδιστα, ξέπνοα όργανα.
Οι φωνές που δεν ακούγονται κουράστηκαν. Η αγανάκτηση σιωπά & ένα πλήθος στοιβαγμένο, απογοητευμένο, νωθρό, περιμένει το θαύμα, εξαντλημένο στην αναμονή, αρπάζει με βουλιμία ότι του δίνουν, χωρίς ίχνος πίστης μέσα του.
Προσκυνάς; Πιστεύεις; Υπακούς; Νοιάζεσαι; Προσφέρεις; Υποκριτή, ο ψεύτης εαυτό σου, σου είναι πιο αγαπητός από την αλήθεια …
Ούτε ψάχνεις, ούτε ακούς, ούτε θέλεις να γνωρίζεις. Βολεύεσαι. Τρως & αναμασάς τα φλούδια & τα κουκούτσια που σου δίνουνε, χωνεύεις εύκολα, δεν ξερνάς το παράλογο, ξεχνάς … Το τέλος σου πλησιάζει και όσο κι αν δεν θέλεις το σκοτάδι και την κόλαση, ο δρόμος προς αυτήν είναι εύκολος και ελκυστικός, εκεί οδεύεις ευθυνόφοβε …
Πόσο φεγγάρι να σου προσφέρει ο ουρανός. Πόσα χρώματα να γράψει, πόσα μηνύματα ενσυναίσθησης ν’ αφήσει; Πόσο φως;
Μια δρασκελιά είναι ν’ ακουμπήσεις, να φωτιστής, να γίνεις άνθρωπος. Ψάξε βαθιά την πίστη μέσα σου, αναζήτησε τα ξεχασμένα σου όνειρα, πάρε κουράγιο και θάρρος και είσαι στο δρόμο της ελπίδας …