Ο Γιώργος Χιωτίδης είναι επίσημα το πρώτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην Π.Ε. Κοζάνης και τη Δυτική Μακεδονία που αποχωρεί από το κόμμα, μετά το τέλος της διαδικασίας εκλογής Προέδρου, εκφράζοντας ανοιχτά τη διαφωνία του με την εκλογή Κασσελάκη.

Μάλιστα ο πρώην Γραμματέας της Ν.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφιος Βουλευτής το 2015 και ένα από τα παλαιότερα στελέχη της περιοχής από την εποχή του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, κάνει λόγο για «αβέβαιο αποτέλεσμα» το οποίο προέκυψε μετά «τα ζάρια που παίξαμε».

Στο κείμενό του στηλιτεύει το γεγονός της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία με την καταβολή των 2 ευρώ και τη δυνατότητα να γίνεσαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αναφέρεται σε μια σειρά άλλων καταστάσεων οι οποίες διαδραματίστηκαν όλο το τελευταίο διάστημα με λογικές «οπαδισμού».

Αναλυτικά το κείμενο Χιωτίδη:

Από σήμερα πάμε για την μεγάλη δημοκρατική παράταξη, για την οποία ουδείς γνωρίζει πως την φαντασιώνεται ο νέος πρόεδρος. Παίξαμε ζάρια και όπως είναι γνωστό, σε αυτές τις περιπτώσεις  το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο. Αλλά όπως στρώσαμε έτσι και θα κοιμηθούμε.  Με δύο ευρώ γίνεσαι μέλος και αποφασίζεις για τον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης!  Έχουμε επίγνωση τι εστί μέλος ενός αριστερού κόμματος;  Προφανώς ναι, ωστόσο τα καταστατικά είναι για να υπάρχουν, όχι για να εφαρμόζονται. Προσωπικά ψήφισα Αχτσιόγλου, ελπίζοντας στο πρόσωπό της ότι θα διορθώναμε τις καταστροφικές παθογένειές μας και θα διαμορφώναμε τις συνθήκες ώστε η σπουδαία παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς να έχει συνέχεια. Δυστυχώς άλλη μια ήττα στις τόσες! Μόνο που αυτή τη φορά δεν αντέχεται! Δεν αντέχεται το αρρωστημένο κλίμα μεταξύ “υποτίθεται” συντρόφων, δεν αντέχεται ο διαγκωνισμός να πιάσουμε μια θέση στα στασίδια, δεν αντέχεται η έλλειψη ευγένειας, η παντελής έλλειψη  στοιχειώδους πολιτικής σκέψης, δεν αντέχονται οι ύβρεις, οι συκοφαντίες, τα κτυπήματα κάτω από την ζώνη. Δεν αντέχεται ο οπαδισμός! , Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί σε κάτι που δεν συνάδει με την δική μου ιστορία και τις δικές μου προσλαμβάνουσες. Και μαζί με αυτόν δεν μπορώ να συγχρωτίζομαι και με πολλούς που τον ψηφίζουν. Αποχωρώ λοιπόν έπειτα από 45 και πλέον χρόνια δραστηριοποίησης  σε αυτόν, με τις διάφορες παραλλαγές του, χώρο. Η δική μου αριστερά θα ήθελα να είναι σήμερα σαν αυτή που περιγράφει ο ποιητής:

“Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.

Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.

Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.

Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.

Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».

Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας. Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης.

Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας.

Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της.

Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σ’ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.

Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γι’ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.

Η δική μου αριστερά ήταν ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απ’ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε.

Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία  για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της.

Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας.

Η δική μου αριστερά δεν είχε ποτέ σωτηριολογικό, εσχατολογικό, τελεολογικό χαρακτήρα.

Η δική μου αριστερά δεν δίστασε ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να υπονομεύσει την αλήθεια της και να αναζητήσει την αλήθεια του Άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας.

Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.

Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική.

Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.

Η δική μου αριστερά δεν πέταξε ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες.

Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων.

Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της.

Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γι’ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά.

Η δική μου αριστερά είναι αειφόρως αναστάσιμη γιατί γι’ αυτή το πρόσωπο είναι υπεράνω του όχλου. Η μοναδική, ανεπανάληπτη, αναντικατάστατη αυταξία του προσώπου είναι το καθοδηγητικό νήμα της πορείας της. Μιας πορείας που ξεκινάει από το ταπεινό σπήλαιο της γέννησης του ανθρώπου, συνεχίζει στον Κήπο της Γεσθημανής, αποκορυφώνεται στο Γολγοθά και ολοκληρώνεται στην Ανάσταση του κάθε ταπεινού και καταφρονημένου τούτης της Γης.

Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μ’ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.

Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση”.

Τάσος Λειβαδίτης

Αλλά δυστυχώς δεν είναι. Λυπάμαι που αποχωρίζομαι συντρόφους που μοιραστήκαμε μαζί οράματα, ιδέες, γελάσαμε και κλάψαμε  σε νίκες και ήττες. Νομίζω ότι έχει αξία να διατηρήσει κανείς τον βασικό πυρήνα τον ιδεών της νιότης του (Ενρίκο Μπερλινγκουέρ).

ΥΓ 1. Στις ασχήμιες που ζήσαμε αυτή την εβδομάδα συμμετείχαν και αρκετοί φίλα προσκείμενοι υποτίθεται στην σ.  Αχτσιόγλου. Αλλά αν είσαι οπαδός σε τι διαφέρεις από τους άλλους οπαδούς;

ΥΓ.2 Αυτό που κάνω σήμερα δεν είναι δεοντολογικά σωστό. Θα έπρεπε να τοποθετηθώ πρώτα στα όργανα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία και συμμετέχω. Έχω επίγνωση, αλλά ειλικρινά δεν έχω πια το κουράγιο να συμμετάσχω σε διαδικασίες όπου ο θρίαμβος της θέλησης των “μελών” για κάτι νέο και ελπιδοφόρο θα συγκαλύψει την βαθιά αρρωστημένη κατάσταση στην  οποία έχουμε περιέλθει. Ζητώ συγνώμη.

ΥΓ.3 Δεν συμμετείχα ποτέ σε ομάδες, μηχανισμούς και φράξιες εντός του κόμματος. Παρότι υποστηρίζω ότι τα διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα είναι αναγκαία σε ένα αριστερό κόμμα, στην πράξη γίνονται μηχανισμοί που τείνουν να υποστηρίζουν τους δικούς τους σε κάθε περίπτωση. Χρειάζεται ωριμότητα για αυτό που δυστυχώς δεν είχαμε.

ΥΓ.4 Όποιος και όποια σχολιάσει τα όσα αναφέρω με τρόπο που να προσομοιάζει  στην κατάπτυστη  αντιπαράθεση που έλαβε χώρα αυτές τις ημέρες, διαγράφεται πάραυτα.