Ακούγοντας στο true story radio την συνέντευξη του κυρίου Σταύρου Κωνσταντινίδη, Πολιτικού Μηχανικού και Συγκοινωνιολόγου, σχετικά με την κυκλοφοριακή μελέτη στο κέντρο της πόλης, αρχικά χαμογέλασα. Θεώρησα πως είναι καλό έστω και 25 χρόνια μετά να υπάρχει μια “δικαίωση” σχετικά με τα “φιδάκια” που φτιάχτηκαν επί δημαρχίας Σταύρου Φραγκουλίδη, χαρακτηρίζοντας τα χρυσή τομή. Έπειτα το είδα λίγο πιο βαθιά και στεναχωρήθηκα για τον τρόπο που λειτουργεί η συλλογική μνήμη. Για τον τρόπο που “γράφεται η ιστορία”. Για το τι αποτυπώνεται τελικά σαν παρακαταθήκη στις ζωντανές μνήμες των ανθρώπων. Ένα γλυκόπικρο συνολικά συναίσθημα ήταν αυτό που έμεινε στο τέλος και με οδήγησε να γράψω αυτό το άρθρο. Υπάρχουν άνθρωποι που ζήσαμε την τετραετία της δημαρχίας Φραγκουλίδη από πολύ κοντά, και αυτό που ακολουθεί είναι μια καταγραφή εκείνης της εποχής μέσα από τα δικά μου μάτια και την γνώση καταστάσεων, αλλά και στοιχείων που διατηρώ από εκείνα τα χρόνια.

Όσοι θέλουν μπορούν να ακούσουν την παραπάνω συζήτηση του κ. Κωνσταντινίδη στο αρχείο του true story radio στο youtube. Η σύντομη εκδοχή για να παρακολουθήσετε την συνέχεια του άρθρου από εδώ και κάτω, είναι πως ο Σταύρος Φραγκουλίδης παρέλαβε ένα έργο υλοποιημένο στο 80% από την δημαρχία του κ. Πέτρου Τόττη, που είχε το κέντρο της πόλης κλειστό και υπό κατασκευή, με την πόλη κομμένη στα δύο συγκοινωνιακά.

Υπήρχαν 2 ακραίες λύσεις.

 

Η μια, πληρωμή του εργολάβου έως εκείνο το σημείο, παύση εργασιών, εκπόνηση νέας μελέτης, έγκριση από το Δημοτικό συμβούλιο και την Περιφέρεια, εύρεση χρηματοδότησης για νέο έργο, καταστροφή του ήδη φτιαγμένου 80% και εκ νέου ξεκίνημα διαφορετικού έργου με νέο προϋπολογισμό και νέο ανάδοχο. Όλον αυτό τον καιρό (μήνες ή και χρόνια) η πόλη θα ήταν σαν μισοτελειωμένο γιαπί, με φραγμένο το κέντρο της. Αυτή η λύση προϋπέθετε φυσικά πως με κάποιον τρόπο θα βρισκόταν τα κονδύλια για να χαλάσουμε ένα έργο που δεν είχε παραδοθεί ακόμη και να φτιάξουμε ένα διαφορετικό. Κάτι καθόλου σίγουρο!
Η άλλη λύση ήταν να συνεχίσει το υπόλοιπο 20% που απέμενε για την ολοκλήρωση, με το κέντρο της πόλης τελικά να παραμένει κομμένο στα δύο συγκοινωνιακά. Ένα έργο που ουσιαστικά είχε ξεκινήσει χωρίς κυκλοφοριακή μελέτη και ακόμη και κατά την διάρκεια της κατασκευής του δημιούργησε πλήθος προβλημάτων στο κυκλοφοριακό της πόλης. Η κίνηση πέρασε σε στενότερες παράπλευρες οδούς. Που όμως δεν είχαν σχεδιαστεί για κάτι τέτοιο! Διπλάσιοι χρόνοι μετάβασης από το ένα σημείο στο άλλο. Κυκλοφοριακό κομφούζιο, μποτιλιάρισμα, αυξημένες καταναλώσεις, δημιουργία νέφους λόγω του μποτιλιαρίσματος, και πολλά ακόμη. Στην πάροδο του χρόνου και με την αύξηση της αυτοκίνησης, αυτή η λύση θα ήταν ασφυκτική.

Αντί των παραπάνω επιλέχθηκε να γίνει δρόμος ήπιας κυκλοφορίας, για προστασία παιδιών και ηλικιωμένων, διατηρώντας την ήδη πληρωμένη κατά 80%, ουσιαστικά τρέχουσα υλοποίηση, ελαφρώς τροποποιημένη ώστε να μην χρειαστεί εκ νέου όλη η παραπάνω χρονοβόρα και κοστοβόρα  διαδικασία. Παράλληλα δρομολογήθηκαν και όλες οι πεζοδρομήσεις της νέας σύγχρονης κυκλοφοριακής μελέτης που σταδιακά έφτασαν να καλύψουν την πόλη στο σύνολο της. Είναι τα πεζοδρόμια που χαιρόμαστε να περπατάμε μέχρι και σήμερα.

Πιθανόν κάποιοι να θυμάστε πως τα πρώτα χρόνια ο κεντρικός δρόμος έκλεινε σαν πεζόδρομος το βράδυ, με μπάρα, και επίσης είχε βαφτεί κεραμιδί, και είχε χαραχτεί η άσφαλτος ώστε να μοιάζει φτιαγμένη από κυβότουβλα. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς για ποιον λόγο; Ο ανάδοχος πληρώθηκε για συγκεκριμένο έργο και συγκεκριμένο έργο θα παρέδιδε! Ειδικά αφού κόντευε να τελειώσει!

Όλα τα επόμενα χρόνια (μέχρι και σήμερα) με κάθε νταλίκα που κολλούσε στο κέντρο της πόλης (επειδή κάποιοι οδηγοί μάλλον δεν ξέρουν να διαβάζουν πινακίδες) το τι ακούγαμε και διαβάζαμε δεν υπάρχει! Τα social media ειδικά, έπαιξαν τον ρόλο του βόθρου των ψυχών.

Άραγε αν ήταν τελικά κλειστό το κέντρο, θα διάβαζαν οι νταλικέρηδες σωστότερα τις πινακίδες; Ή θα είχαμε πολύ πολύ χειρότερα συμβάντα;

Ρωτούσα:
“Γιατί Σταύρο δεν βγαίνεις να πεις πως ακριβώς έγινε, αλλά και για ποιόν λόγο;”

Να μάθει ο κόσμος πως ήταν μια λύση χρυσής τομής κατά την άποψη των συγκοινωνιολόγων.

Πως σε τέτοια διλήμματα ήταν η καλύτερη λύση!

Να τονιστεί πως αλλιώς θα είχαμε μια πόλη κομμένη στα δύο και προβληματική στην συγκοινωνία στην μία ακραία λύση, ή μια πόλη που φορτηγά και νταλίκες θα περνούσαν καθημερινά από το κέντρο αφήνοντας σκόνη και καρβουνίλα, στην άλλη. Την ακριβή, κοστοβόρα, χρονοβόρα και καθόλου σίγουρη, ακραία λύση της νέας μελέτης διάνοιξης δρόμου. Χωρίς να υπολογίσει κανείς και τα παρκαρισμένα και διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα εκατέρωθεν του δρόμου.

Η απάντηση ήταν:
“Ο κόσμος ξέρει!”

Ο κόσμος όμως δεν έχει ιδέα! Η συλλογική μνήμη χειραγωγείται και καθοδηγείται, ποδηγετείται, και αφομοιώνει αμάσητα την λάσπη και το ψέμα. Επειδή η λάσπη ρίχνεται με τους κουβάδες αλλά καθαρίζει με το κουταλάκι.
Τι κι αν σε κάθε περίσταση που κάποιος έφερνε την κουβέντα γύρω από τα “φιδάκια” αναφέραμε όλη την παραπάνω ιστορία; Πως ήταν η μόνη ρεαλιστική λύση ύπαρξης οποιουδήποτε δρόμου στο κέντρο!
Άντε και το είπες σε έναν, σε δύο, σε δέκα! Με το κουταλάκι δεν αδειάζει ο ωκεανός!

Θα μου πείτε τώρα “….τι τα θες και τα θυμάσαι; Περσινά ξινά σταφύλια!”.

Αλλά αυτή η ρουφιάνα η συλλογική μνήμη χρειάζεται κάποτε να καταγράψει και τις αλήθειες. Όχι μόνο τις πολιτικές μυθοπλασίες σκοπιμότητας.
Οπότε δράττομαι της ευκαιρίας να πω τι έγινε επί της μιας και μοναδικής 4ετούς θητείας του Σταύρου Φραγκουλίδη. Τότε που ο Δήμος Πτολεμαΐδας ήταν ένα τεράστιο εργοτάξιο, με το 90% των έργων που βλέπουμε σήμερα στην πόλη είτε να έχουν υλοποιηθεί επί θητείας του, είτε να έχουν εκπονηθεί μελέτες και εγκριθεί χρηματοδοτήσεις επί θητείας του, για να τα υλοποιήσουν και να τα εγκαινιάσουν επόμενοι.
Ας δω τι μπορώ να θυμηθώ από όσα πιθανόν δεν γνωρίζουν πολλοί για εκείνη την θητεία.

Ίσως δεν γνωρίζουν πως ο Δήμος Πτολεμαΐδας είχε παρκόμετρα που συμφώνησε και τοποθέτησε η προηγούμενη δημοτική αρχή, υπογράφοντας σύμβαση με εταιρεία παρκομέτρων, που έδενε τον Δήμο Πτολεμαΐδας χειροπόδαρα με απεχθείς όρους σε ένα σύστημα στάθμευσης από το οποίο ο Δήμος δεν θα έβλεπε χρήματα για πολλά χρόνια!

Πως οι πολίτες θα πλήρωναν (και ακριβά) την εταιρεία με κάθε κομμένο εισιτήριο, για την υποδομή που η εταιρεία έστησε! Κι ότι ο Σταύρος Φραγκουλίδης εξαγόρασε το κόστος της συμφωνίας αυτής κάτω από το  ¼ της αξίας της και γλύτωσε τους πολίτες από ένα πολύ ακριβό καθημερινό εισιτήριο που δεν θα πήγαινε καν στα ταμεία του Δήμου για ανταποδοτικές υπηρεσίες, αλλά στα ταμεία του εργολάβου!

Γνωρίζουν άραγε πως το πρώτο καρναβάλι του Δήμου Πτολεμαΐδας δεν ξεκίνησε 2 χρόνια πριν, αλλά το μακρινό 2001, με παρέλαση και άρματα, αλλά ο Δήμαρχος απειλήθηκε από θρησκευτικούς κύκλους και θρησκευτικούς αξιωματούχους με καθημερινά ενοχλητικά και απειλητικά τηλεφωνήματα ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα ή τα ξημερώματα “να σταματήσει το καρναβάλι ή αλλιώς…!”.

Η επόμενη δημοτική αρχή δεν συνέχισε τον θεσμό.

Μάλλον δεν γνωρίζουν πως μέχρι τότε η Πτολεμαΐδα δεν είχε οδοσήμανση (ονομασίες οδών) και κυκλοφοριακή σήμανση στην πλειοψηφία των δρόμων, και δημιουργήθηκε επί θητείας Φραγκουλίδη.
25 χρόνια μετά χρησιμοποιείται η ίδια σήμανση!
Ίσως δεν ξέρουν πολλοί πως οι πρώτοι υπόγειοι κάδοι σκουπιδιών, που σήμερα είναι κοινός τόπος για μια καθαρή πόλη, τοποθετήθηκαν πρώτη φορά επί θητείας του σε 13 σημεία στο κέντρο της πόλης και τελικά αφέθηκαν αχρησιμοποίητοι, μέχρι που αφαιρέθηκαν. Χρειάστηκε 20+ χρόνια να μας ξαναέρθουν ως κάτι καινοτόμο, μιας και “περπάτησε καλά” το παρόμοιο έργο στην Κοζάνη πρόσφατα. Ίσως ο Φραγκουλίδης έβλεπε πιο μακριά από όσο έπρεπε…
Πιθανόν να μην γνωρίζουν πως επί θητείας Φραγκουλίδη η απορρόφηση κονδυλίων για έργα από τον Δήμο Πτολεμαΐδας ξεπερνούσε αισθητά αυτήν κάθε άλλου Δήμου στην Δυτική Μακεδονία!
Πως σε κάθε Εθνικό ή Ευρωπαϊκό πρόγραμμα (ΠΕΠ, Ε.Π.Τ.Α, Τοπικός Πόρος, Ο.Π.Α.Γ.Κ, Habitat Agenda, Natura 2000 και άλλα), υποβλήθηκαν μελέτες (και εγκρίθηκαν δεκάδες έργα από αυτές τις μελέτες!)
Πως το γραφείο της ΑΝ.Δ.Ε.Π, (Αναπτυξιακή επιχείρηση Δήμου Πτολεμαΐδας), που δημιουργήθηκε στην θητεία του Σταύρου Φραγκουλίδη, έβγαζε μελέτες που κατατίθεντο και εγκρίνονταν με ρυθμό γραμμής παραγωγής μεγάλου εργοστασίου. Εκατοντάδες εκπονήσεις μελετών έφευγαν ετησίως προς όποιον οργανισμό είχε κονδύλια προς διάθεση για υλοποίηση έργων.
Πως η Δ.Ε.Α.Π (Δημοτική Επιχείρηση Αθλητισμού Πτολεμαΐδας) υλοποίησε πάνω από 60 προγράμματα αθλητισμού στον Δήμο Πτολεμαΐδας, και η ΔΕΠΕΚΟΠ (Δημοτική Επιχείρηση Πολιτισμού Επικοινωνίας και Κοινωνικής Πρόνοιας), δημιούργησε εργαστήρια και προγράμματα εκμάθησης καλλιτεχνικών δεξιοτήτων και εικαστικών τεχνών. Στα προγράμματα των δύο παραπάνω δημοτικών επιχειρήσεων συμμετείχαν χιλιάδες συμπολίτες μας.
Ενδεχομένως πολλοί να μην θυμούνται τα πρώτα δημοτικά ΚΔΑΠ, στο Δήμο Πτολεμαΐδας. Ένα στο Δ.Δ Περδίκκα και ένα στις Εργατικές κατοικίες. Όταν η λέξη ΚΔΑΠ ήταν άγνωστη στο λεξιλόγιο του μέσου Έλληνα, στην Πτολεμαΐδα είχαμε δύο, δημοτικά, και δωρεάν!
Ίσως να μην θυμούνται πως επί Φραγκουλίδη, στην μοναδική του τετραετή θητεία απασχολήθηκαν μέσω προγραμμάτων πάνω από 500 άνεργοι.

Το μέλημα του ήταν, μέσω κάθε διαθέσιμου προγράμματος απασχόλησης “δουλειά για όσους περισσότερους, για να έρθουν χρήματα και ανάπτυξη στην πόλη”, μην υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος. Πάνω από 500 θέσεις απασχόλησης σε μια τετραετία, αξιοποιώντας προγράμματα όπως Τ.Σ.Α, Stage, κ.α. Χωρίς κανένα οικονομικό κόστος για τον Δήμο.

Πιθανότατα δεν γνωρίζουν πως το εκπαιδευτικό στολίδι της πόλης, το Μουσικό σχολείο, ήταν προσωπική επιτυχία του Σταύρου Φραγκουλίδη.
Σε κάθε νομό υπάρχει μόνο ένα Μουσικό σχολείο και στον Νομό Κοζάνης υπήρχε ήδη στη Σιάτιστα. Δημιουργήθηκε το δικό μας κατ’ εξαίρεση και μετά από διαρκή αγώνα αλλά και οξείες αντιδράσεις από την γείτονα πόλη που ήθελε να δημιουργηθεί εκεί.
Επί Δημαρχίας Σταύρου Φραγκουλίδη ήρθαν στην κυριότητα του Δήμου Πτολεμαΐδας η ΑΕΒΑΛ, το Αγροκήπιο, το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας (Οικοτροφείο) που αργότερα δόθηκε στην Πυροσβεστική σχολή. Με αγώνες. Με παρουσίαση μελετών. Καμία κυβέρνηση δεν παραχωρεί δημόσιες εκτάσεις με κούφιες υποσχέσεις.

Στους χώρους του Αγροκηπίου κατασκευάστηκαν τότε το Πάρκο Εκτάκτων Αναγκών, το Υπαίθριο Θέατρο, το Διοικητήριο της Περιφέρειας, και από την άλλη πλευρά το Πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής. Σε μεταγενέστερο χρόνο ανεγέρθηκε (από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων) και το κτίριο στέγασης του Μουσικού Σχολείου που ήδη είχε έρθει στην πόλη μας. Τέτοιες μελέτες και υλοποιήσεις έργων γινόταν τότε, στο μακρινό 1999-2002…

Δείτε πόσες αθλητικές, κοινωνικές και πολιτιστικές υλοποιήσεις δημιουργήθηκαν και έτρεχαν εκείνη την εποχή, και αναρωτηθείτε για ποιον λόγο σταμάτησαν μετά την λήξη της θητείας εκείνης της δημοτικής αρχής.
Δεν θα κάτσω να απαριθμήσω ένα ένα τα έργα της θητείας Φραγκουλίδη. Από το κλειστό Κολυμβητήριο και το γήπεδο στίβου στον χώρο του οικοτροφείου, μέχρι γήπεδα αντισφαίρισης και κλειστές αθλητικές εγκαταστάσεις σε πολλά χωριά αλλά και εντός σχολικών μονάδων. Οι τελευταίες μάλιστα σήμερα επιτελούν ρόλο επίσημων προπονητικών κέντρων τοπικών ομάδων, αλλά και τόπους αγώνων και έδρες ομάδων της πόλης μας, μιας και δεν υπάρχει κλειστό Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο πλέον στην Πτολεμαΐδα εδώ και χρόνια!

Δεν θα μιλήσω ούτε για το πολιτιστικό κομμάτι, πέραν από μια αναφορά στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο όπου δίδαξαν 25 καθηγητές Πανεπιστημίου σε κατάμεστη κάθε φορά την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου, από εκατοντάδες συμπολίτες μας. Το νέο κτίριο στο Βαρβούτειο Ωδείο, τις σχολές χορού, μουσικής και ζωγραφικής υπό την αιγίδα του Δήμου εκείνη την εποχή. Δωρεάν και για όλους!

Το Κυνοκομείο, το γήπεδο στο Κουρί που αμφιβάλλω αν το γνωρίζει πάνω από 5% των πολιτών, Το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων, τις  αναπλάσεις πάρκων, τις δεντροφυτεύσεις.

Το συμβούλιο νεολαίας Πτολεμαΐδας με Πανελλαδικές δράσεις, καινοτόμο για την εποχή. Το Δημοτικό Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης, το γραφείο ισότητας και ίσων ευκαιριών,  όταν αυτά δεν υπήρχαν ούτε σαν ιδέα ακόμη και σε μεγάλους δήμους της χώρας.

Ούτε για τα έργα βασικής υποδομής, όπως πεζοδρόμια, φωτισμούς, αποχετεύσεις, σύγχρονα δίκτυα υδρεύσεως που έγιναν σε όλα τα χωριά, τα δημοτικά διαμερίσματα όπως ονομάζονται, του τότε Δήμου Πτολεμαΐδας. Πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα να κάνει μια δημοτική αρχή για τους πολίτες, αλλά τελικά ίσως να μην είναι και τόσο αυτονόητα όπως δείχνει η ιστορία.

Ας κοιτάξουν γύρω τους οι συμπολίτες μας των δημοτικών διαμερισμάτων αυτών και ας αναλογιστούν πότε και ποια έργα έγιναν στα χωριά τους και από ποια δημοτική αρχή.

Πέρα από όλα τα έργα που έγιναν όμως, υπάρχουν και έργα που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Έργα για τα οποία εκπονήθηκαν μελέτες, κατατέθηκαν, εγκρίθηκαν για χρηματοδότηση όμως λόγω μη επανεκλογής του έμειναν σε αδράνεια. Στην πορεία του χρόνου κάποια απεντάχτηκαν.

Χρειάστηκε να φτάσει η θητεία της αξιόλογου Δημάρχου κ. Βίκυς Βρυζίδου, η οποία αναζητώντας κονδύλια σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης στην χώρα, βρήκε σχεδόν 10 χρόνια μετά την θητεία Φραγκουλίδη μια τέτοια μελέτη πράξης εφαρμογής, εγκεκριμένη στο 3ο ΠΕΠ του Περιφερειακού συμβουλίου του 2001 και την δημοπράτησε. Πρόκειται για το έργο ανάπλασης των εισόδων της πόλης.

Ο κόσμος (κι όταν γράφω κόσμος εννοώ μια αρκετά μεγάλη μερίδα, δεν περιλαμβάνω τους πάντες) δεν τα γνωρίζει όλα αυτά. Ή μπορεί και να μην τον ενδιαφέρουν. Δεν θέλω να κάνω ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας της Ελλάδας και κατ’ επέκταση και της Πτολεμαΐδας, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

Ο κόσμος θέλει ο Δήμαρχος να βάλει το παιδί του σε δουλειά.

Να του σβήσει την κλήση από την τροχαία, να του βάλει κάδο σκουπιδιών μπροστά στο σπίτι (ή και να τον αφαιρέσει), να του αλλάξει τη λάμπα στον δρόμο. Θέλει “εξυπηρετήσεις” στα μικρά και καθημερινά.

Ή σε πράγματα που δεν περνάνε από το χέρι Δημάρχων.

Ο κόσμος θέλει να βλέπει τον Δήμαρχο του στα πανηγύρια να σέρνει τον χορό, πρώτη μούρη στις παρελάσεις, στις κομματικές ή κοινωνικές εκδηλώσεις. Μπροστά καρέκλα στην εκκλησία. Να κάνει μεγάλους σταυρούς, να βγαίνει ωραίες φωτογραφίες.

Θέλει να τον βλέπει στον δρόμο κι εκείνος να τον χαιρετάει προσωπικά, να του χτυπάει την πλάτη, ειδικά αν έχει και άλλους τριγύρω να το βλέπουν. Οικειότητα! “Ξέρω τον Δήμαρχο!” Να τον ρωτάει για την υγεία του και το “πως είναι η κυρά;”

Από αυτή την άποψη ο Φραγκουλίδης δεν ήταν ένας πετυχημένος Δήμαρχος. Ακόμη και όταν ήταν έξω, επέβλεπε κάποιο εργοτάξιο και έδινε οδηγίες. Μπορεί να μην σε έβλεπε και να μην χαιρετούσε. Βυθισμένος στις σκέψεις του πως θα προχωρήσει το έργο. Δεν σε χτυπούσε φιλικά στην πλάτη. Δεν θα τον έβλεπες εύκολα σε κάποια εκδήλωση συλλόγου, παρότι μπορεί να είχε εγκρίνει χρηματοδοτήσεις για δεκάδες συλλόγους της περιοχής που το χρειάζονταν για να συνεχίσουν το έργο τους.

Δεν έπαιζε το παιχνίδι σωστά!

Ήξερε πως να κάνει την δουλειά και να την κάνει καλά, αλλά δεν δούλευε στο πως να ξαναπάρει την δουλειά! Και…μεταξύ μας, εκεί δεν παίζεται όλο το παιχνίδι;
Δεν δούλεψε για την επανεκλογή του. Δούλεψε για την πόλη.

Πήγαινες να ζητήσεις “χάρη” (να σβήσει πχ μια κλήση) και μπορεί να σε απόπαιρνε κιόλας.
Τέτοιος ήταν! Πως να επανεκλεγεί;
Άκουσα σε μια συζήτηση κάποτε “Τι να τον ψηφίσω; Αυτός ούτε τα παιδιά του δεν έβαλε σε δουλειά!”

Λάθος άνθρωπος για την θέση; Απαντήστε το εσείς.
Είναι ο μόνος πολιτικός που γνωρίζω που μπήκε στην πολιτική πλούσιος επιχειρηματίας και βγήκε φτωχότερος.

Έκανε λάθη; Φυσικά και έκανε. Μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα δεν κάνει και λάθη.

Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω έχοντας κάποια ατζέντα στο μυαλό μου. Είναι ένα απολύτως αυθόρμητο άρθρο λόγω της συνέντευξης του κ. Κωνσταντινίδη, με ένα μικρό ξεσκόνισμα που έκανα στην μνήμη μου και σε κάποια στοιχεία που διατηρώ, για να θυμηθώ κάποια γεγονότα για έργα, από τα πολλά που έγιναν εκείνη την εποχή. Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα ήθελαν άλλο τόσο χώρο.

Το άρθρο μπορεί να είναι χρωματισμένο λίγο πιο “προσωπικό” από όσο γράφω συνήθως, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά μιας και ανατρέχω και σε δικές μου προσωπικές μνήμες.

Ο Σταύρος Φραγκουλίδης πλέον έχει αποσυρθεί από την πολιτική εδώ και χρόνια και από όσο γνωρίζω ουδεμία βλέψη έχει να επιστρέψει ενεργά. Τα γράφω επειδή αυτή η ρουφιάνα η συλλογική μνήμη καλό είναι να έχει και ένα σημείο αναφοράς, ώστε να μπορεί να ανατρέξει στο πότε και πως έγιναν κάποια έργα σε αυτή την πόλη.

Τα γράφω για να μην τα ξεχάσω και ο ίδιος.

Απόστολος Φραγκουλίδης