Πότε… αποτυγχάνει το κόψιμο μιας πίτας;

Παρακολουθώντας την ειδησεογραφία των ημερών παρατηρήσαμε ότι στις ανακοινώσεις που αναφέρονταν σε κάποιες από τις εκδηλώσεις κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας ενός συλλόγου, ενός σωματείου, ενός φορέα κ.τ.λ., που αυτό το διάστημα είναι το φόρτε τους, υπήρχε ο εξής τίτλος:
«Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το κόψιμο της πίτας του/ της…»

Έτσι, μας δημιουργήθηκε η εύλογη, θέλουμε να πιστεύουμε, απορία:
Πότε… αποτυγχάνει το κόψιμο της πίτας; ή για να το θέσουμε και διαφορετικά «Υπάρχει περίπτωση να είναι αποτυχημένη μια εκδήλωση που αφορά το κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίτας;»
***

Για να δώσουμε απάντηση στα… κρίσιμα παραπάνω ερωτήματα κάναμε και το ανάλογο ρεπορτάζ απευθυνόμενοι σε ανθρώπους που τυχαίνει να γνωρίζουμε οι οποίοι έχουν στο ενεργητικό τους πάνω από είκοσι κοπές πίτας, καθώς πρόκειται για ιδιαίτερα ενεργούς και δραστήριους πολίτες με συμμετοχή σε διάφορες συλλογικότητες.

Η πρώτη και αυθόρμητη απάντηση που μας έδωσαν είναι πως όλα αυτά τα χρόνια δεν υπέπεσε ποτέ στην αντίληψη τους ένα τέτοιο γεγονός, να αποτύχει δηλαδή η κοπή μιας πίτας.
Αν συνέβη, το αποσιώπησαν και φρόντισαν να μη βγει προς τα έξω, δεσμεύοντας όσους συμμετείχαν να μην πουν λέξη σε κανένα και για κανένα λόγο.
***

Άρα, όλες είναι επιτυχημένες και οι ίδιοι άνθρωποι μας διευκρίνισαν πως η προσθήκη του επιθέτου «μεγάλη» πριν το ουσιαστικό «επιτυχία» γίνεται για να δώσει έμφαση στο γεγονός πως στην κοπή της πίτας παρέστη όντως πολύς κόσμος και επαρκής αριθμός δημοσίων προσόντων (βουλευτές, Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι, Περιφερειακοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι κ.α.).

Διαφορετικά, και αν η συμμετοχή δεν ήταν η προσδοκώμενη στον τίτλο της ανακοίνωσης για την εκδήλωση θα αναφέρονταν πως απλώς σημείωσε επιτυχία, χωρίς κάποιο επίθετο που να την προσδιορίζει.
***

Κατ’ αυτό τον τρόπο καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως μια κοπή πίτας μπορεί να είχε «μερική» ή «σχετική» επιτυχία, αλλά το να αποτύχει θεωρείται, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, πως είναι απίθανο να έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της πρωτοχρονιάτικης πίτας!
Γι’ αυτό εάν και εφόσον συμβεί ποτέ, λογικά θα κερδίσει αμέσως μια θέση στο βιβλίο Γκίνες των παγκόσμιων ρεκόρ ως η πρώτη κοπή πίτας που απέτυχε!

Περί επωνύμων και άλλων… δαιμονίων!
Μια από τις ορολογίες που έχει εισαχθεί τα τελευταία χρόνια στο λεξιλόγιο μας και χρησιμοποιείται ευρέως είναι αυτή της λέξης «επώνυμος/ η».

Δεν γνωρίζουμε ποιοι και πότε ακριβώς την εισήγαγαν, αλλά είναι μια από εκείνες που την ακούς απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ αν κάνεις το λάθος και στηθείς μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης και παρακολουθήσεις κάποια απ’ τις εκπομπές ευρείας κατανάλωσης και, δυστυχώς, απήχησης, από ενημερωτική (σ. σ. με πολλά εισαγωγικά πολλές φορές) έως κουτσομπολίστικη.
Η λέξη «επώνυμος/ η» χρησιμοποιείται για να δηλωθεί πως κάποιος είναι ιδιαίτερα γνωστός, δημοφιλής, διάσημος ή αναγνωρίσιμος (σ. σ. κυρίως για κάποιο θετικό λόγο που πολλές φορές είναι αδιευκρίνιστος αλλά και ακατανόητος).
***

Πολλοί και μάλιστα σοβαροί άνθρωποι έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει πως είναι λάθος και καταχρηστική η έννοια με την οποία χρησιμοποιείται η λέξη αφού το χαρακτηρισμό «επώνυμος/ η» τον δικαιούμαστε όλοι καθώς ένα επίθετο το διαθέτουμε, άρα είμαστε και εμείς επώνυμοι και όχι ανώνυμοι.
Αλλά ποιος ακούει και ποιος συμμορφώνεται σε τέτοιου είδους υποδείξεις;
***

Αφορμή για να θίξουμε το θέμα των «επωνύμων» στάθηκαν ορισμένα μείζονα ή ελάσσονα θέματα των ημερών.
Από το θέμα του αν πρέπει ή όχι να νομοθετηθεί ο γάμος των ομοφύλων και η δυνατότητα τεκνοθεσίας εκ μέρους τους, μέχρι τις πρόσφατες δηλώσεις του τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα για το αν πρέπει οι καλλιτέχνες να διαφημίζουν διάφορα προϊόντα έως την επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον δημοσιογράφων.
***

Θέματα στα οποία οι «επώνυμοι» ξεσπάθωσαν και τα μέσα ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα, φιλοξένησαν ευχαρίστως και ακρίτως κάθε άποψη, ιδιαίτερα δε εκείνες που ήταν πιο επιθετικές και ακραίες και άρα πιο «πιασάρικες», «επωνύμων» όλων των βαθμίδων και ποικίλων επαγγελμάτων, πολλούς απ’ τους οποίους οι περισσότεροι από μας αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι, τι κάνουν και γιατί αξίζουν τέτοιας τιμής.
Πολλές οι ώρες βέβαια των τηλεοπτικών προγραμμάτων και κάπως πρέπει να γεμίσουν.
Κι όταν απ’ το βαρέλι των πάσης φύσεως και ποιότητας «επωνύμων» αρχίσει να εξαντλείται το απόθεμα, τότε μοιραία και αναπόφευκτα καταφεύγεις στο να ξύσεις και τον πάτο του.
***

Μόνο που σε ό,τι αφορά πολλά μέσα ενημέρωσης το «ξύσιμο του πάτου του βαρελιού» φαίνεται πως δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.
Ένας κανόνας σταθερός και απαράβατος, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις καθημερινά.