Ο πολιτισμός χρειάζεται ουσία , όχι φίλτρα.

Ο πολιτισμός δεν είναι διακόσμηση. Δεν είναι αφορμή για προβολή.

Δεν είναι σκηνικό για φωτογραφίες, ούτε προϊόν προς κατανάλωση.

Είναι πράξη. Είναι δημόσια στάση. Είναι φωνή.

Πολιτισμός σημαίνει να αφηγείσαι τον κόσμο με τόλμη, να ανοίγεις διαλόγους, να δημιουργείς χώρο για όσους δεν έχουν.

Να σκάβεις το παρελθόν, να φωτίζεις το παρόν, να φαντάζεσαι το μέλλον.

Είναι πράξη μνήμης, συμμετοχής και βάθους.

Πολιτισμός σημαίνει να αφήνεις κάτι ουσιαστικό πίσω, να εμπνέεις, να ενοχλείς, να αφυπνίζεις. Όχι απλώς να “φαίνεσαι” μπροστά.

Γιατί αυτό που μένει δεν είναι η εικόνα, αλλά το αποτύπωμα.

Και αυτό, ούτε ανεβαίνει στα stories, ούτε κατεβαίνει σε 24 ώρες.

Ο πολιτισμός οφείλει να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του σήμερα. Στην κλιματική κρίση, στις ανισότητες, στην τεχνολογία, στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Όχι ως θεατής, αλλά ως δύναμη που παρεμβαίνει, εμπνέει και μετασχηματίζει.

Χρειάζεται στήριξη, χώρους, φωνές και συμμετοχή, όχι μόνο διοργανώσεις με ωραίες εικόνες.

Χρειάζεται κοινότητες, όχι κοινό.

Χρειάζεται πολιτική βούληση, όχι επιφάνεια.

Με υποδομές που δεν ανανεώνονται, με απουσία τολμηρού οράματος και με μια πολιτιστική πολιτική που εξαντλείται σε φωτογραφίες και δελτία Τύπου.

Η πόλη μας δεν φιλοξενεί μεγάλα γεγονότα, εκθέσεις, παραγωγές ή θεσμούς που θα μπορούσαν να την καταστήσουν κόμβο πολιτισμού και εξωστρέφειας.

Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι ή ιδέες, αλλά γιατί δεν υπάρχει σχέδιο, πρόθεση και στήριξη.

Και εδώ βρίσκεται μια ακόμα μεγάλη αλήθεια:

Ο πολιτισμός χρειάζεται ανθρώπους με γνώση, φαντασία και ικανότητα.

Όχι απλώς διαχειριστές, αλλά ανθρώπους που μπορούν να εμπνεύσουν, να συντονίσουν, να διεκδικήσουν, να δημιουργήσουν.

Χρειαζόμαστε ανθρώπους που δεν φοβούνται την ουσία  και δεν κρύβονται πίσω από τίτλους.

Αν θέλουμε να τον σεβαστούμε πραγματικά, ας πάψουμε να τον μεταχειριζόμαστε ως σκηνικό εντυπωσιασμού.

Ας τον επαναφέρουμε στο ύψος που του ανήκει: στο ύψος της ουσίας.