Νεκρολογία εις μνήμην Ελένης Λευκοπούλου

« Μάνα Μητέρα Μαμά,

9/1/24 χαράματα μου εξιστόρησες το τελευταίο παραμύθι. Όχι όμως με το τέλος αυτό που μας έλεγες παλιά, που ήμασταν παιδιά, “και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”. Αλλά με ένα τελείωμα άγριο, ψυχρό, θλιμμένο και σπαρακτικό.

Η ζωή επανέλαβε για μένα το ίδιο σκληρό σκηνικό. Πριν 16 χρόνια, ίδια μέρα της βδομάδας, ίδιο μήνα, πρωταγωνιστής του δράματος ο μπαμπάς. Και τώρα εσύ. Ο ήχος του τηλεφώνου διαπεραστικός μέσα στην ησυχία της νυχτιάς. Όχι, δε με ξύπνησε. Ανοιχτά τα μάτια μου κρατούσε η καρδιά και το ένστικτο. Και πριν το τηλέφωνο δω, ήξερα ότι αναγγελία θανάτου είναι το χτύπημά του. Και μετά σιωπή. Και μετά μούδιασμα. Και μετά κραυγή. Και μετά ξέσπασμα. Έφυγες και εσύ για την γειτονιά των αγγέλων. Μου είχες χαρίσει το χαμόγελο σου πριν από ένα μήνα περίπου. Το τελευταίο. Δεν ξέρω αν μου υποσχέθηκες πως θα το παλέψεις. Μάλλον όχι. Και σκέψεις μαύρες και δρόμος μακρινός και τρέμουλο σε φωνή και σώμα μέχρι την τελευταία οπτική επαφή, μέχρι τον έσχατο ασπασμό.

Μάνα Μητέρα Μαμά.

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Στεφάνου την Τρίτη 9 Ιανουαρίου όλοι εκεί παιδιά, εγγόνια, συγγενείς, συμπέθεροι, γείτονες, φίλοι και γνωστοί, σε πλαισίωσαν για τον αποχαιρετισμό. Και εσύ κουρασμένη, μα ήρεμη και γαλήνια πλέον. Και εγώ ταξιδευτής στο παρελθόν, για να αυξήσω τον χρόνο που έγινε εχθρός και μετρούσε αντίστροφα για τον αποχωρισμό. Ταξίδεψα στο 1968, τότε που σου έκλεψε την καρδιά ο Δήμαρχος της πόλης. Ως νεράιδα άφησες την πεδιάδα του Πηνειού για τα ορεινά της Πτολεμαΐδας. Νέα και όμορφη πρωτοήρθες σε αυτή την ενορία, σε αυτή την γειτονιά ως νύφη. Και στάθηκες δίπλα στον Δήμαρχο με παντοτινή αγάπη και πάσχισες μακριά από συγγενείς και μας ανέθρεψες, εμένα και τον Ηλία και μας μεγάλωσες, δίνοντας όλο σου τον εαυτό, με χαρά με δημιουργικές στιγμές, με συναρπαστικά παραμύθια, με διδακτικούς περιπάτους, με όμορφα ταξίδια, με λιχουδιές και καλούδια. Θυμήθηκα τα διαβάσματα, τις ορμήνιες, τα παιχνίδια, τις φιγούρες του θεάτρου σκιών, τα ξυλόγλυπτα, τους στολισμούς των εορτών, τους ήχους του μαντολίνου, τα αμφιθέατρα της Νομικής και των Οικονομικών Πολιτικών Επιστημών, που οικογενειακά πηγαίναμε για να ολοκληρώσετε τις σπουδές σας ο μπαμπάς και εσύ. Και μετά, όταν μεγαλώσαμε και όταν έγινες γιαγιά, δίπλα μας με τον τρόπο σου σε όλες τις σημαντικές μας στιγμές.

Για την μόρφωση μας, για την πορεία μας, για το ήθος μας, για την αγάπη μας στον συνάνθρωπο σου χρωστάμε τόσα πολλά.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφθασε το τέλος το γήινο. Εξάλλου, όντας μακριά τα τελευταία 38 χρόνια, δε σε χόρτασα, δε σε χάρηκα, δεν πορεύτηκα μαζί σου όπως θα ήθελα.

Ο χρόνος δεν σταματά και ο βίαιος χωρισμός έρχεται. Η ενορία, η γειτονιά, η πόλη που σε υποδέχτηκαν ως κοπέλα, ως νύφη, ντύθηκαν εκείνη την μέρα, την άσπρη φορεσιά του χιονιού, με την προσήκουσα μουντάδα της θλίψης, για να σε ξεπροβοδίσουν ως αρχόντισσα, ως μοναδική κυρία και ως μέλος της κοινωνίας που προσέφερες και κέρδισες την καθολική της εκτίμηση. Και έφυγες για να σμίξεις και πάλι με την αγάπη σου και να αναπαυτείς στην γη της Μακεδονίας συντροφιά με κάποιους από αυτούς που σε στήριξαν μπάρμπα Νικόλα, Λευτέρη και Τασία.

Η θύμηση σου δεν θα σβήσει ποτέ, η μνήμη σου αστείρευτο θα διατηρήσει το δάκρυ μας, η σκέψη σου γαλήνια δράση θα έχει στην καθημερινότητα μας, η μορφή σου φύλακας άγγελος στο διάβα μας, η δύναμη που επέδειξες στις δύσκολες στιγμές σου παντοτινή διδαχή.

Την Κυριακή 11/2/24 στον Άγιο Στέφανο Πτολεμαΐδας στο 40 ήμερο μνημόσυνο θα τιμήσουμε την μνήμη σου.

Μάνα Μητέρα Μαμά μου

Καλό σου ταξίδι στον παράδεισο.»

Γεώργιος Αρ. Λευκόπουλος