Απογοητευμένοι, εναλλακτικοί ή απλώς «ψεκασμένοι»; – Τα Πυρηναία Ορη η «μητρόπολη» των φευγάτων

Στο ευρύτερο πεδίο της οικουμενικής και μάλλον πανανθρώπινης τάσης προς τον αναχωρητισμό, την αποκοπή από τον σύγχρονο πολιτισμό κ.λπ., η περίπτωση του 45χρονου «παλαιοχριστιανού της Κορινθίας» Μανώλη Καλαϊτζιδάκη και της οικογένειάς του είναι, ομολογουμένως, αρκετά ιδιάζουσα. Διότι δύσκολα μπορεί να συλλάβει κάποιος με την κοινή λογική το πώς συμβιβάζονται κάποια εντελώς αντιφατικά στοιχεία, όπως αφενός η διαβίωση του ίδιου, της συμβίας και των παιδιών τους στην ύπαιθρο, ανάμεσα σε ένα αυτοσχέδιο όρυγμα, ένα σαραβαλιασμένο τροχόσπιτο και ένα παράπηγμα, ενώ ταυτόχρονα ο pater familias των τρωγλοδυτών υπάγεται σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς τηλεργασίας ως υπάλληλος σε υπηρεσία (και δη καθαριότητας) ενός δήμου που βρίσκεται σε διαφορετικό γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας. Και όλα αυτά εν ονόματι μιας ακραία πουριτανικής αντίληψης για τη χριστιανική ευλάβεια, η οποία επιγράφεται ως «παλαιοχριστιανική της Ρωμανίας», όπως λέει ο κ. Καλαϊτζιδάκης, και ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι με τους «παλαιόπιστους της Ρωσίας», την οπισθοδρομική αίρεση των Αμερικανών Αμις κ.τ.λ.

Μίριαμ Λάνσγουντ Η Ολλανδή γυμνάστρια και χορτοφάγος είναι παντρεμένη με έναν Νεοζηλανδό εξίσου φανατικό οπαδό του νομαδικού, φυσιολατρικού βίου. Στο βιβλίο της με τίτλο «Woman in the wilderness» μιλά για τις περιπέτειές της στην άγρια φύση της Νέας Ζηλανδίας, όπου κυνηγούσε με τόξο και βέλη για τη διατροφή της.

Μήπως ήρθε η ώρα να…”πάρουμε τα βουνα;” – Μια νέα τάση γεννιέται, με αφορμή την περίπτωση του παλιοχριστιανού της Κορινθίας;

Το δε προφίλ του Μανώλη Καλαϊτζιδάκη και των οικείων του περιπλέκεται ακόμη περισσότερο με την προσθήκη επιπλέον σημαντικών -πλην μετωπικά αντικρουόμενων μεταξύ τους- παραμέτρων, όπως η ομολογία του ότι κατά το παρελθόν υπήρξε οργανωμένος στη Χρυσή Αυγή, στον κύκλο του πρώην βουλευτή και διακεκριμένου στελέχους της νεοναζιστικής οργάνωσης, Ηλία Παναγιώταρου. Μάλιστα, σύμφωνα με ό,τι δήλωσε ο ίδιος σε τηλεοπτικό σταθμό, στράφηκε στον δρόμο του Θεού ύστερα από εμπλοκή σε βίαια επεισόδια.

Παρ’ όλα αυτά, ταυτόχρονα και από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στα ΜΜΕ, ο κ. Καλαϊτζιδάκης προσδιορίζει τον εαυτό του ως «παλαιοχριστιανό» και την πολυμελή οικογένειά του σαν «μία από τις τέσσερις παλαιοχριστιανικές κοινότητες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα» – μολονότι τίποτα τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται από κάποια έγκυρη μαρτυρία.

Μια άλλη πτυχή της ιδιοτυπίας που παρουσιάζει η περίπτωση Καλαϊτζιδάκη, έγκειται στο ότι δεν μπορεί να καταταγεί σε καμία από τις λίγο-πολύ γνωστές κατηγορίες ή «φυλές» των ανά την Ελλάδα, ή ακόμη και ανά τον κόσμο, σύγχρονων αναχωρητών. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, όσοι αποφασίζουν να «πάρουν τα βουνά», κατά το κοινώς λεγόμενο, να «επιστρέψουν στη φύση» ή, έστω, να υιοθετήσουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής μακριά από τις πόλεις και τις σύγχρονες τεχνολογικές ανέσεις, έχοντας μπουχτίσει ή απογοητευτεί από την αλλοτρίωση, τον καταναλωτισμό, το μάταιο κυνήγι τις επιτυχίας, το υπερβάλλον αυτοκαταστροφικό στρες -και υπό την προϋπόθεση ότι δεν ανήκουν στους ανεπανόρθωτα «ψεκασμένους»- κατά κανόνα ωθούνται από δύο ελατήρια: είτε από την προοπτική της επανασύνδεσης με πατρογονικά εδάφη από όπου έλκουν την καταγωγή τους, είτε με στόχο την ανάπτυξη κάποιας επιχειρηματικής δραστηριότητας στην ελληνική περιφέρεια – συχνά, δε, ως κίνητρο φυγόκεντρης αναχώρησης λειτουργεί ένας συνδυασμός και των δύο.

Κατά τα λοιπά, κυρίως λόγω των πατροπαράδοτων και στενών δεσμών -θρησκευτικών, γεωγραφικών, πολιτισμικών κ.ο.κ.- της Ελλάδας με το Άγιον Όρος ως του προεξάρχοντος κέντρου μοναχισμού για ολόκληρο τον πλανήτη της Ορθοδοξίας, ο χριστιανικού τύπου αναχωρητισμός ταυτίζεται κατ’› ανάγκην με την εγκαταβίωση παντός ενδιαφερομένου στη μοναστική κοινότητα του Αθω. Αν και προφανώς ως πολύτεκνος οικογενειάρχης, ο Μανώλης Καλαϊτζιδάκης δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει έναν ασκητικό βίο κατά την κυριολεξία του όρου.

Κοινόβια στα Πυρηναία
Από την άποψη της εντύπωσης -επιπέδου σοκ ενδεχομένως- που προκάλεσε η αποκάλυψη των λεπτομερειών για τις συνθήκες ζωής των «παλαιοχριστιανών της Κορινθίας», οι αναλογίες με παρόμοια περιστατικά από τον διεθνή χώρο παραπέμπουν σε υποθέσεις όπως λ.χ. αυτή του Αλεξ Μπάτι, ενός αγοριού από το Μάντσεστερ της Βρετανίας, το οποίο επί μία επταετία ήταν εξαφανισμένο από προσώπου γης, για να αποδειχθεί εν τέλει ότι είχε ενσωματωθεί στη «Γαία», μια εναλλακτική κοινότητα αναχωρητών η οποία διαβιούσε, υπαιθρίως και κατά τον νομαδικό τρόπο, κυρίως σε αντίσκηνα, περιφερόταν στο Μαρόκο, αλλά και τα Πυρηναία, στα σύνορα μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας. Μια περιοχή η οποία θεωρείται γενικότερα κάτι σαν Μέκκα για ομάδες ανθρώπων με ιδιαίτερες πνευματικές ανησυχίες, που θέλγονται από τη συμμετοχή σε κοινόβια, εκτελούν όλοι μαζί ασκήσεις αναπνοής, χαλάρωσης και διαλογισμού, παίρνουν αγκαλιά τα δέντρα και αφουγκράζονται τον παλμό της φύσης, βαδίζουν ξυπόλυτοι για να βρίσκονται σε άμεση επαφή με τη Μητέρα Γη κ.λπ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο: protothema.gr