Ναι, φίλες και φίλοι, τη σιγουριά της ύπαρξής τους. Πρόκειται για τους λιγνιτωρύχους των υπόγειων έργων της ΑΒΕΟΚ =( Ανώνυμη Βιομηχανική εταιρεία Ορυκτών Καυσίμων), που εκμεταλλευόταν τον υπόγειο  λιγνίτη της περιοχής με τους κασμάδες, τα φτυάρια, στις γαλαρίες, βάθους και μήκους, που  το μετέφεραν με βαγονέτα που έσπρωχναν οι ίδιοι στην έξοδο, για να φορτωθούν στα κάρα και τα αυτοκίνητα που θα το μεταφέρουν στα σπίτια για καύσιμο στις σόμπες της περιοχής μας και όχι μόνο για τη της βαρυχειμωνιάς της εποχής εκείνης.

Είναι οι ήρωες της κοινωνίας μας που με καθημερινό κίνδυνο την ζωή τους προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο της οικογένειας τους, αλλά και την εξασφάλιση της χειμωνιάτικης και όχι μόνο θέρμανσης των συνανθρώπων τους.

Είχαμε την χαρά να βρισκόμαστε κοντά στην σκληρή επίπονη και επικίνδυνη δουλειά τους και να δακρύσουμε μαζί τους, σε αρκετά δυστυχήματα.

Έμπαιναν στη γαλαρία με την προσευχή τους και έβγαιναν, από την κόλαση, ξανακάνοντας την προσευχή τους γιατί αντίκριζαν τη ζωή και προσφιλή πρόσωπά τους.

Ίσως, φίλες και φίλοι, μας δοθεί η ευκαιρία να περιγράψουμε το τεράστιο αυτό πρόβλημα της προ βιομηχανοποίησης του, από τον αείμνηστο ΜΠΟΔΟΣΑΚΗ –ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ, αρχικά και στη συνέχεια  η ΔΕΗ .

Στη φώτο μας από αριστερά: Τσοκαρίδης Γιάννης και Στεφανίδης Γιώργος, τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους μπροστά στον υπερήλικα και μερακλή του ποτηριού, Κουσοπανίδη Χαριλάκι ή ΧΑΡΟ -όπως συστηνόταν ο ίδιος- , Συμεωνίδης Γιάννης, Γεωργιάδης Παναγιώτης, Κωνσταντινίδης Κώστας και το προσωπάκι, που μόλις διακρίνεται, είναι, μάλλον, του Παπαδόπουλου Κώστα (;).