Η UNESCO πρότεινε στις 14-4-2025 να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας η 9η Φεβρουαρίου. Το εκτελεστικό γραφείο της UNESCO με ομόφωνη απόφασή του πρότεινε την ως άνω ανακήρυξη.
Αναγνωρίζεται διεθνώς ο οικουμενικός και διαχρονικός χαρακτήρας της ελληνικής γλώσσας και η ουσιαστική προσφορά της στον πνευματικό πολιτισμό της ανθρωπότητος.
Η ελληνική γλώσσα : α) ομιλείται εδώ και σαράντα (41) αιώνες σε προφορικό λόγο, υπάρχει δε σε γραπτό λόγο εδώ και τριανταπέντε (35) αιώνες. Από το 2100 π.Χ. μέχρι το 1450 π.Χ. ξεχωρίζουν οι γραφές Ιερογλυφική Α΄, Ιερογλυφική Β΄ και Γραμμική Α΄ που θεωρείται πρόδρομος της Γραμμικής Β΄, οι οποίες δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί ακόμη, ενώ από το 1450 π.Χ. και μετά χρησιμοποιείται η Γραμμική Β΄, η οποία αποκρυπτογραφήθηκε και αποκαλύφθηκε πως είναι ελληνική γλώσσα, β) παρουσιάζει αδιάλειπτη, άνευ διακοπής, ιστορική πορεία, β) ξεχωρίζει για το πλούσιο λεξιλόγιο, την ετυμολογία, το συντακτικό, την γραμματική, γ) παραμένει διαχρονικά αστείρευτη πηγή άντλησης διεθνούς επιστημονικής ορολογίας για όλες τις επιστήμες : ιατρική, αστρονομία, φυσική, μαθηματικά, χημεία, κοινωνικές επιστήμες κ.λ.π. δ) είναι η γλώσσα της φιλοσοφίας και εν γένει του πολιτισμού, ε) ενυπάρχει σε πλείστες χώρες του κόσμου και στ) διδάσκεται σε ολόκληρο τον κόσμο και με την αρχαία της μορφή και τη σύγχρονη. Από την UNESCO προτείνεται η 9η Φεβρουαρίου, γιατί στις 9 Φεβρουαρίου 1957 απεβίωσε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.
Στο Δισπηλιό Καστοριάς, και δη στον λιμναίο προϊστορικό οικισμό, που χρονολογείται από την Πρώιμη Νεολιθική περίοδο μέχρι το τέλος της Μέσης Νεολιθικής περιόδου, ήτοι 6.000 π.Χ.- 4.000 π.Χ., απεκαλύφθη σπουδαίο εύρημα του 5.260 π.Χ. που με βάση την άποψη ορισμένων είναι γραφή των προ-Ελλήνων, Πελασγών. Αν στο μέλλον υπάρξουν γραπτά μνημεία με βάση την εν λόγω επιγραφή, τότε θα καταρριφθεί ο ισχυρισμός πως τα παλαιότερα γραπτά ευρήματα είναι των Σουμερίων (3.600 π.Χ.).
Ο Γεώργιος Χουρμουζιάδης, Καθηγητής της Ιστορικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης προέβη στην δημοσιοποίηση της αποκάλυψης αυτού του ευρήματος. Πρόκειται για ξύλινη πινακίδα με επιγραφή, η οποία απεκαλύφθη στα πλαίσια ανασκαφών και εχρονολογήθη με βάση την μέθοδο του άνθρακα –14, στον «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ», στο έτος 5.260 π.Χ., δηλαδή στην Πρώιμη/Αρχαιότερη Νεολιθική Περίοδο (6.000 π.Χ.-5.000 π.Χ.). Κατά τον Καθηγητή Γεώργιο Χουρμουζιάδη: «Η πινακίδα φέρει χαράγματα ή σήματα, μια προσπάθεια επικοινωνίας του νεολιθικού ανθρώπου που ελπίζουμε κάποτε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε, παρά γραφή».
Η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη γραφή είναι αυτή των Σουμερίων και ανάγεται στο 3.600 π.Χ. Αν όμως μελλοντικά στην ελληνική γη ανευρεθούν γραπτά ευρήματα-μνημεία με βάση τούτη την πινακίδα-επιγραφή του 5.600 π.Χ., τότε θα αποδειχθεί περίτρανα πως παλαιότερη γραφή είναι η ελληνική.
Το εύρημα τούτο στη λίμνη Καστοριάς, στον λιμναίο απώτερο νεολιθικό οικισμό στο Δισπηλιό Καστοριάς, που φέρεται γνωστό (το εύρημα) και ως «πινακίδα του Δισπηλιού» και τα γραπτά μνημεία, όταν ευρεθούν, θα ανατρέψουν τις επίσημες θεωρίες περί καταγωγής της γραφής από την Μεσοποταμία ή την Μέση Ανατολή.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ξύλινη αυτή πινακίδα – επιγραφή του οικισμού στο Δισπηλιό φέρει ελληνικά γράμματα, ότι είναι ελληνικότατα και ότι δείχνουν τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Κατ΄ αυτούς η πινακίδα δείχνει πως το ελληνικό αλφάβητο έχει προέλευση ελληνική και δεν προέρχεται από τους Φοίνικες, όπως δέχεται ο Ηρόδοτος, που είναι ο μόνος ιστορικός από όλους τους αρχαίους ιστορικούς που δέχεται κάτι τέτοιο. Η επιστήμη αποδέχεται (με βάση κυρίως το έργο του Ηροδότου) ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι φοινικικής προέλευσης. Έχει εκφραστεί όμως και η αντίθετη άποψη που υποστηρίζει ότι το ελληνικό αλφάβητο και ελληνική προέλευση έχει και το εφηύρον οι Έλληνες Λίνος, Παλαμήδης και άλλοι.
Ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Χαράλαμπος Συμεωνίδης γράφει : «Ο σημερινός γλωσσικός χώρος της ελληνικής φαίνεται ότι κατεχόταν πριν από το 2000 π.Χ. από έναν μεσογειακό (όχι ινδοευρωπαϊκό) λαό που κληροδότησε στην ελληνική πολλά ιδίως τοπωνύμια και λιγότερες λέξεις του πολιτισμού του. Γύρω στο 2.000 π.Χ. αρχίζει η μετανάστευση των ελληνικών φύλων στα κατόπιν ελληνικά εδάφη και τελειώνει με την μετανάστευση του τελευταίου ελληνικού φύλου, των Δωριέων, γύρω στα 1200 π.Χ. Από τον τρόπο της καθόδου των Ελλήνων στην χώρα τους μπορούμε να σχηματίσουμε μία ιδέα για το πώς ξαπλώθηκαν οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες σε περιοχές που λίγο γνωρίζουμε, όπως στις Ινδίες και την Ιταλία». Δηλαδή, ο Καθηγητής Συμεωνίδης υποστηρίζει ότι πριν κατεβούν οι Έλληνες στον ελλαδικό χώρο, ίσως να υπήρχε στον ελλαδικό χώρο μία γλώσσα, πολλές λέξεις της οποίας ενσωματώθηκαν – περάσανε στην ινδοευρωπαϊκή ελληνική γλώσσα.
Προσέτι ο Καθηγητής Χαράλαμπος Συμεωνίδης αναφέρει : «Μέχρι πριν από λίγα χρόνια τα αρχαιότερα μνημεία της Ελληνικής ήταν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, που ανάγονται στον 8ο αιώνα π.Χ. και 7ο αιώνα π.Χ. Ήδη μετά την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β΄ γραφής από τον Μιχαήλ VENTRIS και τους συνεργάτες του το 1952, η Ελληνική διαθέτει γραπτά μνημεία από την χρονική περίοδο 1450 π.Χ.-1200 π.Χ., δηλαδή αρχαιότερα από τα κείμενα της Ινδικής. Το νέο αυτό γλωσσικό υλικό τροποποίησε τις απόψεις που επικρατούσαν για την κατάσταση των ελληνικών διαλέκτων καθώς και την εξέλιξη της Ελληνικής από την Ινδοευρωπαϊκή».
Η ανθρωπότητα δεν πρέπει να επιδείξει μικροψυχία, ούτε στενότητα πνεύματος. Θα πρέπει να αναγνωρίσει την διαχρονική και ουσιαστική προσφορά της ελληνικής γλώσσας στον δυτικό αλλά και τον παγκόσμιο πολιτισμό, εμπράκτως.
Βιβλιογραφία :
Ιστορικοσυγκριτική Γραμματική των Ινδοευρωπαϊκών Γλωσσών, του Χαράλαμπου Συμεωνίδη, Θεσσαλονίκη 1982.
2, Ελληνική Γραμματολογία, από τις αρχές ως το τέλος του 6ου μ.Χ. αιώνα, του Α. Γεωργοπαπαδάκου, Δ΄ Έκδοση, Θεσσαλονίκη 1977.
3.Αρχαία Ιστορία των Θεοδώρου Κατσουλάκου, Γεωργίας Κοκκορού – Αλευρά, Βασιλείου Σκουλάτου, Έκδοση 2006. 29-4-2025
