Είναι πολλοί οι συμπολίτες μας που – με καλά κίνητρα – για να υπερασπιστούν τη συμμετοχή του λιγνίτη στο ενεργειακό μείγμα της χώρας, κάθε φορά στα ακραία φαινόμενα και τις ακραίες συνθήκες αναδεικνύουν τη συμμετοχή του λιγνίτη στο ενεργειακό μείγμα, και λένε ότι “ο λιγνίτης έσωσε τη χώρα”. Ακολουθούν και τα Μέσα Ενημέρωσης, που αναδεικνύουν τα θέματα που μας  κάνουν σαν κοινωνία να νιώθουμε περήφανοι.

Η αλήθεια μπορεί να είναι κάπως έτσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πανηγυρίζουμε, διότι η επιχειρηματολογία αυτή αναδεικνύει ότι ο λιγνίτης είναι χρήσιμος μόνο σε περιόδους ακραίων καιρικών φαινομένων. Και ότι δηλαδή όλη όλο τον υπόλοιπο χρόνο …κάθεται και περιμένει πότε θα το χρειαστεί το σύστημα έτσι ώστε να τον εντάξει στο σύστημα. Από τον παραπάνω συλλογισμό προκύπτει το ότι πρέπει να ανεχόμαστε τη μη ανταγωνιστικότητα και τη μη βιωσιμότητα του λιγνίτη, χωρίς να έχουμε ουσιαστικό αντεπιχείρημα σε αυτό που λένε οι Αθηναίοι “γιατί να πληρώνω όλο το χρόνο ένα σύστημα ηλεκτροπαραγωγής, όταν το χρειάζομαι μόνο δέκα μέρες το χρόνο; – να πάμε σε πιο ευέλικτες λύσεις”

Η επιχειρηματολογία μιας περιοχής που δεν είναι ηττοπαθής και επαίτης, θα έπρεπε να είναι (να ήταν, όταν λαμβάνονταν οι αποφάσεις) ρεαλιστική και να προτείνει λύσεις ώστε να επωφεληθούν οι άνθρωποι της. Να προτείνει μέτρα που θα έκαναν πιο ανταγωνιστικό το λιγνίτη την προηγούμενη δεκαετία, όπως την αλλαγή στη φορολόγηση του και στον τρόπο υπολογισμού των δικαιωμάτων ρύπων, όπως την τεκμηρίωση της αναγκαιότητας της στρατηγικής εφεδρείας των μονάδων, και όπως την είσοδο επενδυτών που θα έσωζαν τον λιγνίτη (σε σχήματα όπως αυτό της μικρής ΔΕΗ. Αυτά έπρεπε να κάνουμε για να μας πάρουν στα σοβαρά, και όχι να πανηγυρίζουμε κάθε που κάνει καύσωνα.

Αφού δεν έγιναν όλα αυτά, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε με σοβαρό και αθόρυβο τρόπο, να εξασφαλίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάρκεια λειτουργίας των λιγνιτικών μονάδων, με το επιχείρημα ότι τις χρειαζόμαστε καθόλη τη διάρκεια του χρόνου για στρατηγικούς λόγους. Για όσο ακόμα θα τις χρειαζόμαστε.