Έχουν περάσει, μόλις τρία χρόνια, από την ημέρα που τα καραβάνια των προσφύγων της Ανατολής, έφτασαν στα Καϊλάρια της Μακεδονίας μας για να αποφύγουν τη συνέχιση της γενοκτονίας των ανθρώπων τους και με την προσδοκία της σύντομης επιστροφής στην προγονική τους ΓΗ !! Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στο δημιουργικό τους ΑΤΟΥ και μαζί με τους λίγους γηγενείς δούλεψαν σκληρά και παραγωγικά ώστε, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εγκατάστασης τους στη Μητέρα Πατρίδα να συμμετέχουν στη δημιουργηθείσα, από την Πολιτεία, η ετήσια Διεθνής έκθεσης Θεσσαλονίκης – όπου και ο όγκος των προσφύγων- με γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα , προφανώς σκόπιμα για τη δημιουργία άμιλλας μεταξύ των γεωργοκτηνοτρόφων για το “ ΚΟΤΙΝΟΣ” της νίκης που σηματοδοτούσε την επιτυχία του σκοπού της για την αύξηση της παραγωγής, των παραγόμενων προϊόντων, ποιοτικά και ποσοτικά-.
Το πνεύμα αυτό επικράτησε στους νέους κατοίκους της Επαρχίας ΕΟΡΔΑΙΑΣ με συνέπεια από τα πρώτα κιόλας χρόνια να διεκδικούν με σοβαρότητα τη βράβευση τους, κάτι που δεν άργησε να πραγματοποιηθεί το 1929 στην 4 η{;} έκθεση.
