Το Μετρό της Θεσσαλονίκης εκτός από ένα μείζον τεχνικό κοινωφελές έργο, αποτελεί και μέσο ανάδειξης του Αρχαιολογικού και Πολιτιστικού πλούτου της Συμπρωτεύουσας.

Η πρώτη επαφή με το Μετρό ήταν ιδιαίτερη , καθώς πρόκειται για ένα πολυσυζητημένο , εμβληματικό , αλλά και πολύπαθο έργο. Φτάνοντας στο Σταθμό Βενιζέλου εκστασιάζεσαι από το πανόραμα των παλαιότερων οικοδομικών περιόδων της Θεσσαλονίκης , από τις υποκείμενες φάσεις της Ρωμαϊκής και της Ελληνιστικής Πόλης . Μπροστά στο θαυμασμό που προκαλεί το εμβληματικό αυτό έργο , ωχριούν τα μικροπροβλήματα που παρουσιάστηκαν με την έναρξη της λειτουργίας του , καθώς οι Πολίτες το εμπιστεύονται και το επιλέγουν για τη μετακίνησή τους, σχηματίζοντας ουρές .

Εκεί όπου “ενώνεται” το χθες με το σήμερα είναι οι μοναδικές αρχαιότητες με τις δύο Κεντρικές Οδικές Αρτηρίες της Πόλης με πύλες , μαγαζιά και τμήμα της πλατείας, τα οποία βρίσκονται κάτω από τη σημερινή Εγνατία και που όμοιά τους δεν σώζονται σε καμία Πόλη με Βυζαντινό παρελθόν. Δεν χορταίνεις να βλέπεις το Αρχαιολογικό αυτό μέρος , του οποίου τα ευρήματα με την επανατοποθέτησή τους, δεν κινδυνεύουν να απωλέσουν την αυθεντικότητα και την ακεραιότητα του Αρχαιολογικού Χώρου.

Αξίζουν σίγουρα πολλά συγχαρητήρια και “εύγε” σε αυτούς που αγωνίστηκαν, για να σωθούν οι Αρχαιότητες στο Σταθμό Βενιζέλου!

ΚΟΥΛΑ ΠΟΥΛΑΣΙΧΙΔΟΥ