Αν η απάντηση είναι η απαγόρευση, τότε έχουμε ρωτήσει τη λάθος ερώτηση.

«Όχι εδώ. Όχι έτσι. Όχι εσύ.» — Αυτός είναι ο νέος Κανονισμός;

Αποφασίστηκε να απαγορευτούν τα πατίνια, τα ποδήλατα χωρίς βοηθητικές ρόδες και οι μπάλες στην πλατεία.

Γιατί, λέει, ενοχλούν. Μπορεί να προκαλέσουν ατυχήματα. Δημιουργούν «όχληση».

Μα ενοχλούν ποιον;

Την αισθητική μας ή τη συνείδησή μας;

Λες και φταίνε τα ποδήλατα και όχι οι σκοτεινές παιδικές χαρές.

Λες και φταίνε οι μπάλες και όχι το ότι τα παιδιά πηδάνε τα κάγκελα σχολείων για να παίξουν σε αυλές που τις κλειδώνουν.

Λες και φταίνε οι νέοι και όχι η απουσία πολιτικής για την παραβατικότητα, τις εξαρτήσεις, την κοινωνική ένταξη.

Μια πόλη δεν χτίζεται με κανόνες που λένε τι απαγορεύεται.

Χτίζεται με οράματα που λένε τι επιτρέπεται, τι ελπίζουμε, τι αξίζει.

Και αν θέλουμε να μιλάμε για ασφάλεια και ποιότητα ζωής,

ας ξεκινήσουμε από εκεί που πονάμε πιο πολύ:

Από την απουσία πολιτικής βούλησης να ακούσουμε την κοινωνία.

Να εμπιστευτούμε τους νέους. Να σχεδιάσουμε για όλους.

Γιατί οι πλατείες, οι πεζόδρομοι και οι δρόμοι δεν είναι μόνο για τραπεζοκαθίσματα και βιτρίνες.

Είναι για παιδιά με μπάλες, για ποδήλατα, για άτομα με αναπηρία, για ζωή.

Ποια πόλη θέλουμε τελικά να χτίσουμε;

Μια πόλη πειθαρχημένη, σιωπηλή και ακίνητη;

Ή μια πόλη ανοιχτή, ανθρώπινη, γεμάτη φωνές, γέλια, ζωή;